Wat de zon kan op een vrijdag:
iedereen aantikken en zeggen:
jij bent hem. En dat je, als je hem dan bent,
even glimlacht naar wie hem daarna is.
Dat kan zij ook. En ze doet het vandaag.
Ze rent rond en of het nu de eerste warmte is,
of de blauwe lucht die spierwitte rookpluimen walmt,
of haar felgroene legging in vuurrode schoentjes,
iedereen lacht. We zijn een stel schoolkinderen
en de hele stad is de speelplaats. De zon is de meester
die vandaag een keer niet in zijn handen klapt.
We mogen tot het donker wordt en zelfs dan nog
kijkt iedereen gelukkig. Iedereen verdwijnt langzaam
naar binnen en zwaait naar elkaar vanachter de ruiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten