Er zijn slakken die langzaam kruipen,
en er zijn er die verdomd snel blijven staan.
Zoals je mensen hebt die niet kunnen praten,
en mensen die gewoonweg altijd zwijgen.
Ik ben een combinatie van die twee: traag
geworden van begrip. En voel nooit
de noodzaak iets te zeggen.
Grenzen zijn er niet om te verleggen, lijkt het,
maar om zich rond je heen te kronkelen.
Elke stap in elke richting is er overheen,
elke stap er één te veel. Verdwijn maar, iedereen.
Ik vertel niks meer, ben stom geslagen,
wat ik alleen nog kwijt wil
is de kluts, opdat ik deze waanzin kan verdragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten