Voorlopig

Het is maar even even. En dat dan heel vaak

achter elkaar. De tijd is mijn beste vriend alleen

op dagen dat ze sneller gaat. Ik haat dat gekruip van haar.

Het is voor altijd altijd. Het is nu nu. En nooit echt nooit.

Ik ben een klok en tel af tot mijn dood. Wanhopig.

Maar heb niets te vrezen. Het is voorlopig nog voorlopig.

Bos

We kwamen aan in het bos.

Daar verstopte je je achter zo'n beetje

elke boom en struik die je kon vinden.

Je verdween in de oude Duitse bunkers.

Verzon liedjes. Zong die de hele dag.

En je kwam heel af en toe terug voor

een kus of twee. Eén op elke wang.

Toen het donker werd was jij de stoere,

ik een beetje bang. Ik zag geen hand voor ogen.

Je vertelde een verhaal over een meisje

dat was verdwenen in dit bos. Ik rilde en je hield

me stevig vast. Stil maar, zei je, ons zal niks gebeuren.

Je leidde me af door alle dingen te benoemen

die ik niet zag en beschreef daarna hoe alle kleuren

van het bos dat als een klauw om ons heen geslagen lag

er in het donker uit kwamen te zien.

Vriend

We lachten om ogenschijnlijk kleine dingen.

Als dat hij geen meisjes krijgen kon. En ik wel.

Maar ik was gewoon veel beter in verzinnen.

En hij praatte niet zo makkelijk, loog niet zo snel.

Ik was altijd wel ergens mee bezig volgens mij.

Dat ie daar ook weer mee zou beginnen, vertelde hij.

We dronken thee en ik zoog van alles uit mijn duim.

Ik nam hem in de maling. Leidde hem om de tuin.

Hij was een vriend en zou dat blijven, was zijn belofte.

Ook als hij verhuizen zou, weg van met z'n tweeën.

Hij heeft me nooit betrapt op mijn zeeën

verzinsels. Hij heeft nooit de grofte

van mijn leugens ingezien. Ik heb het hem allang vergeven.

Dat zou ie mij ook hebben gedaan misschien.

Tijd

De tijd kunnen we allemaal wel op één of andere

manier definiëren. Maar de tijd dat ik met jou ben

definiëren wordt lastig. Het is als vlokken op brood:

alles ligt door en over elkaar. Het is als cruesli in de pap:

alles wordt zacht. Je gaat door mijn haar met

een hand en het is als een bus die niet langer

wil optrekken: alles staat stil. We zijn dertig reizigers

en willen allemaal naar een andere plek. Die we

thuis noemen. Of werk. Of de bakker. Of de plek

waar we een ander liefhebben. En we lopen

bij elkaar vandaan. Tot ik weer alleen mij ben.

En jij jij. Je streelt mijn wang en het is als

een vliegtuig dat opstijgt: alles komt weer

in beweging. We gaan straks landen op een eiland.

En daar blijven we voor altijd, de tijd voorbij.

Donder

Wat hevige regenval met golfplaten doet,

ze nat en er zo een zee van maken, doe ik met jou.

Je rilt van genoegen, denk ik. Later zeg je van de kou.

Alles kan, zeg ik. Maar jij vindt dat alles moet.

Zo hebben we wel meer geschillen.

Ik kan jou wel opeten, jij mij wel villen.

De dingen gebeuren ook zonder woorden,

zeg ik. Muziek zonder akkoorden.

Mannen zonder vrouwen. Je lacht.

En zegt dat ik zonder jou niet zou bestaan.

Je zou langzaam vergaan, zeg je zacht.

En misschien heb je wel gelijk. Zou ik zonder

jou niet gebeuren. Ik zeg: de flitsen voor de donder

witten alle kleuren, we zijn arm. En jij zegt rijk.

Het geheim in hun ogen

We zitten in een snelle trein en de herrie overstemt

mijn denken en ons spreken. Er komt verdomd

weinig uit mijn mond, zeg ik half verstomd

en ik denk terug aan 't meisje dat net met de trein is meegerend.

Ze had in haar retrojurk bescheiden borsten die licht

[schommelden

en ze plaatste haar hand op de ruit aan de andere kant

van waar hij zijn donker behaarde hand

tegen het raam drukte. Nu zie ik hem indommelen

en weet ik dat hij droomt van haar. Kijk, wijs ik, hij slaapt.

En jij legt mijn hoofd op je schoot en zegt slaap ook maar, je gaapt.

Maar ik droom van gedwongen worden afscheid

te nemen en ik schrik wakker. Vermijd

jouw blik en vraag je: mag het raam dicht.

Tegen de herrie. En de gordijnen. Tegen het licht.

Ik verlies het overzicht.