We waren op een plek waar mensen doorgaans,
als ze niet samen gingen, afscheid namen.
Het was jouw beurt om te vertrekken.
Jij liep weg, en ik bleef staan.
Ik keek je na, tot dat niet meer kon.
Jij draaide je of keek niet om.
Ik sta hier, zag ik, en stom
opende ik mijn mond, en zonder
dat er geluid uitkwam dacht ik aan later,
aan het ogenblik dat ik hier stond.
Je zei dag zonder te zwaaien,
en ik bleef trots op hoe wij leefden
zonder ademhalen.
Zoals we vrijden zonder het te doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten