Vergeten

Ze leest in een verouderd boek. Plots kijkt ze op.

Hoelang duurt vergeten? vraagt ze.

Ik zeg: zolang als je erover doet het weer te weten.

En als dat niet gebeurt tot in de eeuwigheid.

En wanneer begin je ermee? vraagt ze dan.

Zodra je iets weet, begin je het te verliezen,

je raakt altijd meer kwijt dan je binnenkrijgt.

Ze kijkt bedroefd. En zwijgt.

Ik zeg: daarover heb je nu eenmaal niet te kiezen.

Ik vind het maar oneerlijk, klaagt ze, je zou de dingen,

alle dingen, moeten kunnen bewaren in een potje

waarop staat geschreven: voor om te onthouden, heel je leven.

Hoe je met je vader vroeger elke dag ging varen,

hoe je eerste keer in het grote zwembad was,

je eerste kus, je eerste pamperloze plas.

Alle woorden in dit boek, al is het nog zo vergeeld.

Het eerste lekkers dat je ooit en aan wie je dat hebt uitgedeeld.

Wanneer je voor de allereerste keer moest niezen,

hoe laat het was de eerste keer dat je klok kon kijken

en je keek. Waaraan je bezweek, de eerste keer

dat je verliefd geworden was. En dat soort dingen meer.

Ik zeg: is het niet fijner dat je weet dát voor al die dingen

een eerste keer was en dat de woorden in dat boek van je bestaan,

dan dat je alles zou onthouden, en er met een vol hoofd

van moest rondlopen. Nee, zegt ze, en inderdaad, dat zou niet gaan.