Het meisje van de slagerij
(nu ja, meisje, nu ja, slagerij)
zat vandaag toen ik binnenkwam
op haar knieën achter de vitrine.
Dat ik even wachten moest, hoor,
en dat ze echt zo bij me kwam.
Prima, zei ik. Lekker, dacht ik.
Toen ze opstond zei ze: klaar.
En vroeg me wat ik hebben moest.
Een broodje Griekse kip, mevrouw.
Of ik dat warm wilde hebben,
en mee zou nemen of hier op at?
Warm ja. En meenemen, alstublieft.
Een minuutje geduld moest ik hebben.
Ik zei: ik heb geen haast en alle tijd.
Mooi, zei zij, da's dan twee vijftig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten