Ruzie

Als met het halfvolle of -lege glas

is het interessant eens na te gaan:

wie van ons staat er nu echt

aan de overkant? En wat de taal

daar dan precies mee zegt.

We staan in elk geval beiden

op onze eigen grond

en geen van ons niet aan de anders overzijde.

Maar voor een buitenstaander,

iemand die dit tafereel aanschouwt,

staat vast en zeker één van ons centraal.

Of is het als met dat eeuwig groenere gras

en ziet de kijker dat verhaal?

Maar dan: betrekt deze dit spreekwoord

niet altijd op zichzelf? En zou dat dan

betekenen dat ons gebekvecht

minder erg of juist nog heviger is dan het zijne?

Het zijn de vragen waarmee ik me bezighoud

als ik jouw huwelijksbed weer eens geschonden heb.

(Of schond jij nu juist het mijne?)

Soms

Soms was het te makkelijk voor woorden,

dan hield jij je mond, en opende ik de mijne af

en toe, waarop jij er een hand op legde

als een deken over twee blote, bibberende kinderen.

Zo bewogen je vingers, wapperden ze bijna,

en zo verhulde je het lichaam van mijn lippen.

Je keek me aan en zag me door de vingers

van je linkerhand. Mijn lippen krioelden van plezier.

Ze werden een kus en telkens als ik die aan je wilde geven

trok je het deken van ze af en liet je ze naakt

en met alleen elkaar hier. Het was te makkelijk,

vond jij, om onze monden te misbruiken

en ermee te zeggen wat we wilden, of het nu

met een kus was, een glimlach, of met woorden.

We verstilden.

Psychose twee dubbelepunt nul

'She thought she could make us come / by simply waving her hand.' - Yuko

O, zeg me, waarom de kippen fluiten.

De vogels spinnen en de kat blaft naar de buren.

Waarom de hond van hiernaast muziek blijft luisteren,

waarom ik zit te tollen rond een wond.

Snoer me de mond met laptoptassen,

vergas mijn zicht met lijntjes coke. Trek een grens

nog voor waar ik zal eindigen, neem een foto

van een mens en glimlach hem vliegklaar.

Vraag niet waarom ik weten wil wat ik wil weten

maar bedenk iets op het stollen van mijn groet.

(Ik zwaai wel maar ik zwaai niet meer.)

En doe wat aan die lamgezopen voet.

In godsnaam wees de vrede tussen hier,

de tegels, en het nu, half vijf. En weet,

maar weet ook echt: ik heb verloren

van veertien glazen en een kind van voren.

Verkort mijn regels, plak de zegels

voor een gratis startpakket.

En gedraag je als een heus penceel,

verhul de gaten in mijn kraag.

Wees mijn achtste maag.

Vertraag. Versnel een laatste maal.

En kus me, op mijn ochtendlicht

maar verlaat daarna mijn zaal.

Op een dame

voor Lotte

Zoals men een kind vasthoudt

dat zeer waarschijnlijk het leven gaat laten,

zo hield jij mij vast toen die nacht dat we

van dit of dat wat veel hadden gebruikt.

Zoals je op gezette tijden drinken kunt.

Of moet. Zo drink ik op een gezette dame.

Eentje uit de categorie: waar je veel van hebt

moet je veel van houden.

En als we dan eens samen, in staten

ver van hier, komen te zijn, dan zeg je me

de waarheid en sprenkel je je veel

te dure wijn over je eigen meubilair.

Je bent een dame van het type vrouw-met-flair

al ben je op het eerste zicht nog vaak ietwat precair.

Ne me quitte pas

Ik heb Jacques Brel om bij te huilen

en jou niet meer. Het is om van te janken

als een weerwolf vlak voor hij transformeert

op het moment dat hij begint te manken

wanneer hij telkens tevergeefs probeert

normaal te blijven en dan zijn menselijkheid verliest.

Zo ben ik jou verloren, zo liggen onze lijven

weer alleen in bed. Jij was aan zet en gooide

met een theatraal gebaar onze koningin omver.

Ze ligt nog na te tollen op het zwart-witte bord

van jouw grillen. Ik haast me naar het laatste veld

met een pion om die voor onze liefde in te ruilen.

Hem terug tot koningin te eren. Ik wou dat ik het kon:

jou weer tot dame promoveren.

De zee

naar Frank Eerhart en voor Berit

Frank Eerhart schreef dat een zee geen zeer heeft.

Berit zegt van wel. Plastic soep, olierampen, tonijn-

visserij, walvisvangst, hormonen uit de riolen, chemisch

afval en natuurlijk poep uit de rivier. Pisangst,

bloed van drenkelingen, kots van kinderen, nucleaire

oefeningen, het opspuiten van eilanden in de vorm van

een palmboom en de bodem van de zee snijdt zich

vaak aan scheermesjes. En er zijn piraten, enkelingen

die daar wat aan willen doen, hun verdriet. Nee, zegt Berit,

dat de zee geen zeer heeft geloof ik niet.

Ik zeg dat het wonden zijn, die de zee misschien

wel helemaal niet voelt. Berit zegt: Zoiets als voor altijd

onderkoeld? Dat de zee zich voor zichzelf behoedt? En ik zeg

dat ik dat denk, en dat de zee zich met zijn eigen tranen voedt.

Epifanie

Ze is zoals het immergroene altijd groen is

aanhoudend gekwetst. Geen seizoen, geen seibelaar,

geen zoen kan daar iets aan veranderen, laat staan

iets aan doen. Alles en iedereen berokkent haar groot leed.

Volgens dit meisje is het de wereld om haar heen die zwetst,

en zij niets meer of minder dan rechtzinnig.

En als ze eens een dutje deed,

noemde ze dat de terechtlegging van zichzelf,

omdat iedereen haar haren en haar woorden

en haar gedachten zou verwarren.

Ze spreekt van verten, vreemde oorden,

zit vier vuisten diep in haar eigen filosofie.

En alleen zíj brengt zichzelf verheldering

en heeft zo'n drie keer per dag een epifanie.

Eenzaamheid

Je verdween op een zondag.

Zomaar ging je op in de tijd als in de mist.

Eerst was het drie uur met en daarna vier uur

zonder jou. Binnen een uur was je weg.

En wat je achterliet was naast een sjaal,

een vies bord en je rode lippenstift,

een zoen op mijn wang. (Rood, plakkerig.)

Je droeg tassen vol toekomstperspectief.

En later belde je en zei je dat het niet ging.

Onverichter zake kwam je bij me terug.

Je had niet gevonden wat je zocht.

Je zocht, zei je, iemand die het wel kon:

van je houden. Je had niets aan je reis gehad,

je was alleen maar snotverkouden. Kou gevat,

zei je, in de eenzaamheid. En toen ik vroeg

hoe het daar was zei je niks en keek me somber aan.

Koester

Gevoelens zijn er om te koesteren, zeg ik.

En gevoelens van koestering? vraagt zij.

Die zijn er om in te blijven. Zoals een oma blijft,

telkens weer een korte periode meer.

Zoals een kind blijft. Nog heel even? vraagt het.

En dat het dat dan mag. Zoals ook jij blijft,

en tot nu toe nog altijd bent gebleven.

Zoals iets zal blijven dat je met houtskool opschrijft.

Tijdelijk, een ruwe schets van de dingen.

Hoe vroeger een verhaal bleef door het te bezingen.

Veranderlijk, nieuwe versie op nieuwe versie.

En ook muziek zal blijven, telkens weer verouderd.

Zoals je op kunt zijn na het schrijven van een gedicht,

helemaal leeg. Dat je zegt: m'n gevoel is op.

Dat je er dan nog net een laatste zin uitperst

en dat het voelt alsof je je gevoel hebt opgelicht.

Poëzie revisited

Ik zal niet schrijven over herfst,

en hoe het blad het van de kade wint,

en hoe de wind het van de bladeren wint,

geef mij maar winter, kou.

Geef mij maar bibberen, een warme vrouw

om me naast te vinden, plotseling.

Zoals je plotseling een vlinder op het raam

kan zien en weet: dat gebeurt niet vaak.

Ik zal niet schrijven over lente,

over lamlendig in de zomer,

ik ben niet bepaald dat type dromer.

Geef mij de dingen die ik zie.

Misschien een raam waarin weerspiegeld

ik mezelf kan zien. Het liefste in de sneeuw.

Doe mij maar winter, ja, bevroren water,

en dat je weet: hier schrijf ik over, dit wordt poëzie. Later.

Poëzie

Ik zal niet schrijven over herfst,

en hoe het blad het van de kade wint,

en hoe de wind het van de bladeren wint,

geef mij maar winter, kou.

Ik zal niet schrijven over witverlies

op pagina's en dat daaruit dan poëzie,

ik praat niet van de duisternis,

geef mij maar lente, mooi.

En in de zomer zie ik haar, en zeg ik:

luister, kind, je kunt de letters op papier

ook anders noemen op z'n minst.

Ik spreek liever positief en zeg zwartwinst.

IJsjesmeisje

voor Annelore

Op een herfstdag hoorde ik de schreeuw van Annelore.

Ik werd tot in mijn diepst geraakt, al wist ik van tevoren:

een vrouw die graag mijn dichtwerk leest,

kán niet anders dan ijskoud zijn en moet wel,

al dan niet bevroren, bezeten door 't beest,

(iets met onder haar hoofdtelefoon spitse duivelsoren).

Maar toch niet A., zij scheidde kaf van koren,

wist iets in mij dieper naar binnen te heien,

in plaats van mijn hart wreed te doorboren.

En het vreemdste was, ik zeg het u: dit kind was ongeboren.

O, meis, van ijs, van koude zerken, vrouw van winterzede,

kom jij naar boven, of kom ik, kom ik naar jou beneden?

Elzemieke

of: hoe ik een reus geworden ben

19 januari 2008. De zon blijft afwezig die dag.

Zoals een zieke wegblijft van zijn werk.

De rivier komt voorbij en blijft tegelijk ook hier.

Ze waadt zich een weg door de stad.

Zoals een koning zich een weg waadt door zijn macht.

En ik hou nog altijd van Elzemieke.

Hoe mocht ik haar verborgen lichaam proeven.

Ze werd serveerster en hield zichzelf schuin

in de hand. Haar etiket naar mij gekeerd.

En soms beet ik gewoon ondeugend in haar lippen.

Hoe durfde ze haar onzekerheid met mij te delen

tot ik haar zeker maakte met een zoen.

Tot ze zei: 'Ik ben Elzemieke, wat gaan we doen?'

Ze waste zich in mijn was en ik dronk gulzig van haar lichaam.

Totdat ze kromp en ik zonder te groeien groot werd.

Ik ben die dag een reus geweest.

Kliffen

Dit was voor mij geluk. Al haatte zij dat woord.

Ze zei: ik hoef jouw voldaanheid niet,

en ben het zelf toch nooit.

We waren een twee-eiigenaardig stel.

Zij liep naar rechts waar ik rechtdoor

en ging rechtdoor waar ik linksaf.

Ze gaf me 's avonds straf door zich met de kliffen

van haar rug naar me toe te keren. Ik sprong er vaak

met één hand vanaf. Pleegde zelfmoord

om dan in elk geval nog iets te doen te hebben.

Mijn hand lag dan verloren in de zee die ons scheidde.

En als ze zich in slaap gevallen op haar rug draaide

en zich aan me stootte als een boot, snauwde ze:

haal weg dat ding. En: blijf in godsnaam van me af.

Kind

Ik wou dat ik nog kind was,

de bloemetjes nog bloemetjes,

de bijtjes bijtjes

en alles wat je leren moest

in korte, overzichtelijke rijtjes.

Ik wou dat ik nog kind was,

met twee ouders, hier of daar

een broer en zus,

nog kind was als een kind is

en niet kon slapen zonder kus.

Ik wou dat ik nog kind was,

alle dieren nog herkende van de plaatjes,

geluiden van cd,

dat ik nog helemaal onschuldig was

geloofde in de heks en in de fee.

Och, was ik nog maar kind,

toen werd een boom nog bos

en een plasje water een rivier,

ik wou dat ik weer even kind kon zijn,

mijn wereld weer bestond uit kleurpotloden en papier.

*

Ze weet van alles iets te maken. Zo zei ze laatst:

je mondholte is een pand, en ik ga het kraken.

Of ze knijpt in mijn neus en zegt: ik heb je tunnels

gesloten. Nu kan er niemand meer doorheen.

Dan kust ze me vaak en sluit ze met één hand

mijn ogen. Ze noemt haar hand een gordijn.

Ga nu maar slapen, morgen ga ik weer open.

Ze trekt met een vinger over mijn borstkas een lijn,

tot aan mijn navel, en nog ietsje lager. Ze giechelt,

en zegt dat ze dit pad nog vaak zal belopen.

Dan laat ze me los en gaat naast me liggen.

Ik draai me om en gebruik haar lichaam als kussen.

Ik lig met mijn hoofd tussen haar borsten. Ze zegt: mijn tieten

lijken zo net je oren. Ik lach, zeg: dan luister ik dus met twee metaforen..

Zelfsonnet

Tussen verwarde laptopsnoeren,

bespreekt een jongeman zijn wil:

ga ik vandaag nog naar de hoeren?

krabt hij bedachtzaam aan zijn bril.

De wereld is van appelschil,

de mensen in de stad zijn boeren,

en als ik me nu gewoon verveel,

en houd van opgewonden loeren

naar de vrouwen achter glas,

ze staan daar als op mij te wachten,

en dragen ondergoed dat in het rode schijnsel liegt.

Hij wou liever dat hij niet zo was,

het zou zijn onrust flink verzachten,

hij wil een meisje, en dat hij haar dan niet bedriegt.

Voor vader

We zullen samen zijn, net als toen jij voor het laatste

en ik voor het eerste jaar de vijftig kilometer moest.

Alles voor een kruisje. Maar niet het kruis. Je zult

sterven, ooit, later, als jij er nog te jong voor bent,

en ik daarom ook. Jij bent zo'n vader die overal

jong genoeg voor is. Marathons, een kleinkind,

rauwe vis. We zullen samen zijn, na allerlei ellende,

ellenlange discussies en een knuffel nadien.

En papa, als kind vond ik het eng als je niesde,

dat was niet alleen hard, ik dacht ook dat je hart

het onherroepelijk begaf. Maar je bent taaier

dan je te horen gaf. En ik mis je baard, die prikte

mij via mijn wangen wakker. En prikte me 's avonds

als ik daar zin in had in slaap.

*

Egbert is een echt groot mens,

een McDonald's nomade,

die zwerft tussen hamburgers

en happymeals. Likt zijn tengels af

al uren voor zijn voedertijd.

Hij is in strijd met de zwaartekracht.

Houdt een spiegel bij

om zijn geslacht te zien.

Maar het bad is, eens per week, halfvol.

Niña

'Dingen beginnen altijd eerder dan je denkt.' - Niña Weijers

Er staat een kopje in de vensterbank,

theevlekken op de bodem. Een meisje

ruimt het op, wast het af, zegt dit kopje

was al vies voor het ooit bestond

en jij al dood vanaf de dag dat je werd

bedacht. Alles is zijn eigen rivier die

uitmondt in een zee van niks. De mens

ligt op het strand, kuststrook die alles is,

op een eiland in die zee. Ik zeg: het

instorten van elk gebouw begint voor het is

gebouwd. En ook op dit moment begint er iets

kapot te gaan waarvan een meisje houdt.

Ochtendritueel

De vanzelfsprekendheid waarmee ze opstaat:

een ik-ben-wakkerglimlach op haar gezicht,

een ik-ga-ontbijtenkusje op mijn wang en de

nu-jij-nogklap waarmee ze de deur dichtslaat.

De geur van geitenkaas en honing als ik later

de keuken binnenkom. Haar nu-pas?-vragende

gezicht. Mijn hoofdpijn die ze tussen twee handen

neemt, waar ze zachtjes tegenaan blaast, en die ze

door de gootsteen spoelt. Zo, nu niet meer zeuren,

gaat haar hand door mijn haar. Ze pakt een stoel

zet hem voor me neer. En schenkt de thee in met

een gebaar dat ze van me houdt. Gewoontjes,

niet te zwaar. En als ik klaar ben zegt ze eindelijk:

vandaag is als elke zondag, nietwaar?

Niemand

Een mok whisky naast me. En jij die komt vragen

of ik niet eens moet gaan slapen. Me komt zeggen

dat ik zit te geeuwen. Ik die zeg dat je maar zeurt.

Jij die daar lauw op reageert. En er is nadien niks

om me bij neer te leggen. Dat lijkt me eenzaamheid:

wel iemand hebben om eigenlijk naar te moeten

luisteren. Maar geen enkel oog hebben voor het gevaar

van daar niet op ingaan: liefde gaat ebben.

Een beeld verstomt in mijn hoofd.

Ik kan er niet bij. Graai ernaar in een bak vol

beelden om mee te zeggen wat ik wil.

Ik doe allang niet meer zo lief als eens beloofd,

ben de vleesgeworden blindheid, een mol van een minnaar.

Ik doe alles verkeerd, en jij alles alleen maar goed.

Het geweer doodt de liefde

Het geweer doodt de liefde,

mannen erotiseren een pasgestorven

vrouw, de straat gaat door met varen.

Het hier en nu omhelzen een hond,

de wereld maait haar laan, een kind

vliegt op, een kaars dooft het boek.

Jij propt de terugreis in je koffer,

verbrandt de heenreis en schrijft

met een toverstok in de lucht:

hoesten jullie je maar dood, jullie

natuurwetten zijn de onze niet, taal is

maar een fauteuil voor wie gezondigd heeft.

Nu

Meisje trouwt met mij. Elke dag.
Na elke nacht. Als de zon met
twee warme handen aan de
aardbol heeft gedraaid. Zo zacht

zegt ze ja en kust ze me daarna.
Zo wil ik dat het blijft en dat ik later
als dat misschien allang niet meer
kan blijven trouwen mag, dag na dag.

Dat ik trouw met bijvoorbeeld een man,
of een dier, maar elke morgen weer
opnieuw mijn pak ga huren in de stad,

dat het felicitaties regent en ik nat
van dat plezier mijn huwelijksnacht
inga en alvast oefen voor de dag erna:

ja, ik wil, ja, ja, ja.

I blah blah blah you dot dot dot

Vrij naar Gabby Young & Other Animals

Je mag niet bij me weg.

Je moet nog kussenslopen met me kopen

ze beschilderen met hartjes

en onze initialen.

Je moet nog een dier met me spelen

doen alsof ik je prooi ben

me verslinden.

Je moet nog met me acteren

samen spelen dat we oud

geworden zijn.

Je moet nog van tien hoog

daarbeneden zien

en niet durven springen.

Blijf je?

Hotelnacht

Vrij naar Menno Wigman

De tapperijen zijn al uren dicht.

Diep in de stad markt een plein.

Insomnia. Drie films gekeken.

Een boek dan maar. Lezen hoe het gaat.

Diep in het centrum markt een plein

en staat een groep zieke kamelen.

Een boek dan maar. Lezen hoe dat gaat.

Al uren word ik emotioneel geraakt.

Er sjokt een groep zieke kamelen.

Je bent pas op de helft van je leven.

Al jaren word ik in mijn ziel geraakt.

Je leest de krant en hoopt dat je bestaat.

Je bent vast op de helft van je leven.

Alleen je dagboek neem je in vertrouwen.

Je leest een krant en gelooft dat je bestaat

nu je luchtkastelen tekent en wilt bouwen.

De kust

Zand overrompelt zand.

Het ligt met zichzelf te worstelen.

Het zonlicht komt aangesneld

over het strand.

De duinen regelen het verkeer:

nee, zee, niet verder dan tot hier.

Het is hier altijd een heel klein beetje

strakjes: je ziet waar de zon zal

ondergaan, tot waar de vloed

zal komen, en je ziet twee mensen

hand in hand in een hart getekend

in het zand, en weet: zo word ik later ook.

Een nieuwe woonplaats

Ik deed de koelkast open en besloot:

hier wil ik wonen. Hier wil ik blijven:

tussen de kaas en de pitloze olijven

de over datum zijnde yoghurt

vergeten eieren de zure room

koude pils en pizzaschijven

verdorde rucola en op te stijven

kwarktaart. Met vier koele witte

wanden om me heen en altijd

koud als in de winter

in het donker ongestoord mogen slapen

op een bed van ijsbergsla

eten, drinken wat ik wil.

Met de deur dicht is het er doodstil

(alleen het aanslaan van de motor

heb ik maar te schonen).

Och, als ik hier toch eens zou kunnen wonen.

Flappie

Ik ben een magneet. Een ronde magneet.

En ik ga verkleed als zwart rubberen flapje.

Ik steek mijn handen uit en gebaar dat je

al je woorden aan me geven mag.

Ik zal ze goed bewaren en bewaken met

mijn beetje kracht. En als ik dan toch loslaat

of iemand aan me vragen gaat: ik houd mijn

mond stijf toe. Ik ben een magneet.

Een ronde magneet en nooit moe.

Ziek

Ik heb nooit een vader gehad.

Er was alleen een man die me sloeg.

En eens per week mijn naam vergat.

Meestal op vrijdag, koud uit de kroeg.

Mijn moeder zag in hem haar pa,

ze werd door alle twee vernederd.

Ik heb wel duizend keer gezegd: ik ga.

Maar ben nooit vertrokken. Sedert

drie jaar scheldt mijn moeder terug.

En ben ik de boodschapper in huis.

Nu hij ziek is keer ik hem de rug.

Wat hij nog zegt voelt slechts als ruis.

Mijn vader is een dubbel zieke man

- hij heeft kanker en is ingemeen -

die door ziekte twee zijn ziekte één

niet langer uitvoeren kan.

Hebben

We zaten op een muurtje in de zon.

Er was veel vroeger. En nog veel meer later

waarin van alles kon.

Om te hebben gehad, zei je, moesten we

ophouden te willen hebben. Waarna

ons niets hebben begon.

Jij vertelde me de mooiste verhalen

die je uit het niets verzon. Je schreef ze in

sierletters met zand op het beton.

Je veegde ze dan telkens uit

en zei we hoeven niets. Je ging liggen

en je zei verdwijn in mij.

Als regen in een ton.

Als het daglicht in de horizon.

Schouwspel

Het is fijn om samen met jou

te krimpen tot een zeer klein

bolletje. We rollen over de

matras. Ik wou dat jij en ik

samen slechts jij was.

Dan kon ik me verschuilen in jou

en met je mee de wereld rond.

Ik zal je niet te uitvoerig

beschrijven dat ik van je hou,

maar ik doe het zo voorzichtig

als wanhopig,

zo waar als gegrond,

en zo lang, zo lang als voorlopig.

Delftse Hout, middag

Bladeren verdorren en ballen

zich tot kleine, broze vuisten.

Voor ze vallen.

Mannen fietsen hard

een vrouw loopt alleen.

Hier bereidt alles zich voor,

op de herfst. Zoals het voorheen

elk jaar was: de laatste spullen

worden uit de kelder van dit

gebied gehaald. Zodat de herfst

haar weer met herfst kan vullen.

De woorden die ze wordt

Voor B.

Ze is de dingen die ik denk allemaal tegelijk en ik

neem haar op en stop haar vol met woord.

Ze wordt nog zachter dan ze al zacht was. En zij

luistert met de meest gevestigde aandacht.

Zonder dat vervloekte oordeel. En ik zeg

dat ik haar heel graag zie. Niet dat ze lacht.

Ze is een dooie, maar dan wel de liefste

dooie die ik ken. En de allerbeste luisteraar.

Ik schrijf haar tot leven, ze danst in mijn armen,

dan schud ik haar weer weg, sla ik haar aan gort.

Mij kun je niet raken, zegt haar linkerkraaloog.

Ik ben maar letters. Ben jouw geweten.

Ben jouw poëzie. En ben haar fort.

En ik ben de woorden, lief, de woorden die ze wordt.

Zij, de wind en het water

Ze denkt dat de wind het gefluister

is van de doden. 'Moet je horen',

zegt ze. 'Allemaal woorden.'

Ik hoor niks, hoe goed ik ook luister.

'Ze zijn op reis en maken voor ons

een omweg. Soms zitten er tussen

die je heel graag willen kussen.

Dan hoor je bv. een plons.'

Ik pak een steen en gooi hem in het water.

'Hee, daar moet je niet mee spotten!

Kijk maar uit, of je zult rotten.'

En ik zeg iets over mij een zorg voor later.

Ze is er ook heilig van overtuigd dat de wind

voor haar de ware vindt.

En als ik dat onzin noem

zegt ze dat ik mezelf daarmee tot eenzaamheid verdoem.

Ze knielt bij het water en begint een verhaal

over de stroming. Dat dat ongeboren mensen zijn.

Ik zeg dat ik haar leuk vind en echt wel lief en fijn.

Maar dat ze ook kan overdrijven. En noem het wartaal.

Dan zegt ze: 'Nu heb je het verpest.

Ik wilde best met jou een keer, je weet wel en zo, best,

maar als je me niet serieus neemt, en niet naar me luistert

kun je me vergeten.'

Dan beloof ik, om me niet langer schuldig te weten:

'Goed dan, het water zijn mensen in spe.

En ik zal voortaan letten op wat de wind me influistert.

Mag ik nu dan met je mee?'

Vermogen

We worden door van alles gedwongen ons te kleden,

tegen bijvoorbeeld de regen, of uit schaamte.

Als we preuts en vermoeid op bed liggen

en een knoop leggen in onze trossen haren,

zijn we gelukkig. Als we 's nachts wakker worden

van dat de andere wil draaien

en dat niet lukt door die knoop, slaan we met

onze vuisten op de matras. Zijn we woest.

We trekken en rukken ons los, er blijft

een ravage over van onze hoofden.

Stukken huid en haar liggen op het witte laken.

Het bloed druipt over onze ruggen.

Niets helpt. Ook huilen niet. Of water drinken.

We vermogen niets tegen elkaar.

Voorlopig

Het is maar even even. En dat dan heel vaak

achter elkaar. De tijd is mijn beste vriend alleen

op dagen dat ze sneller gaat. Ik haat dat gekruip van haar.

Het is voor altijd altijd. Het is nu nu. En nooit echt nooit.

Ik ben een klok en tel af tot mijn dood. Wanhopig.

Maar heb niets te vrezen. Het is voorlopig nog voorlopig.

Bos

We kwamen aan in het bos.

Daar verstopte je je achter zo'n beetje

elke boom en struik die je kon vinden.

Je verdween in de oude Duitse bunkers.

Verzon liedjes. Zong die de hele dag.

En je kwam heel af en toe terug voor

een kus of twee. Eén op elke wang.

Toen het donker werd was jij de stoere,

ik een beetje bang. Ik zag geen hand voor ogen.

Je vertelde een verhaal over een meisje

dat was verdwenen in dit bos. Ik rilde en je hield

me stevig vast. Stil maar, zei je, ons zal niks gebeuren.

Je leidde me af door alle dingen te benoemen

die ik niet zag en beschreef daarna hoe alle kleuren

van het bos dat als een klauw om ons heen geslagen lag

er in het donker uit kwamen te zien.

Vriend

We lachten om ogenschijnlijk kleine dingen.

Als dat hij geen meisjes krijgen kon. En ik wel.

Maar ik was gewoon veel beter in verzinnen.

En hij praatte niet zo makkelijk, loog niet zo snel.

Ik was altijd wel ergens mee bezig volgens mij.

Dat ie daar ook weer mee zou beginnen, vertelde hij.

We dronken thee en ik zoog van alles uit mijn duim.

Ik nam hem in de maling. Leidde hem om de tuin.

Hij was een vriend en zou dat blijven, was zijn belofte.

Ook als hij verhuizen zou, weg van met z'n tweeën.

Hij heeft me nooit betrapt op mijn zeeën

verzinsels. Hij heeft nooit de grofte

van mijn leugens ingezien. Ik heb het hem allang vergeven.

Dat zou ie mij ook hebben gedaan misschien.

Tijd

De tijd kunnen we allemaal wel op één of andere

manier definiëren. Maar de tijd dat ik met jou ben

definiëren wordt lastig. Het is als vlokken op brood:

alles ligt door en over elkaar. Het is als cruesli in de pap:

alles wordt zacht. Je gaat door mijn haar met

een hand en het is als een bus die niet langer

wil optrekken: alles staat stil. We zijn dertig reizigers

en willen allemaal naar een andere plek. Die we

thuis noemen. Of werk. Of de bakker. Of de plek

waar we een ander liefhebben. En we lopen

bij elkaar vandaan. Tot ik weer alleen mij ben.

En jij jij. Je streelt mijn wang en het is als

een vliegtuig dat opstijgt: alles komt weer

in beweging. We gaan straks landen op een eiland.

En daar blijven we voor altijd, de tijd voorbij.

Donder

Wat hevige regenval met golfplaten doet,

ze nat en er zo een zee van maken, doe ik met jou.

Je rilt van genoegen, denk ik. Later zeg je van de kou.

Alles kan, zeg ik. Maar jij vindt dat alles moet.

Zo hebben we wel meer geschillen.

Ik kan jou wel opeten, jij mij wel villen.

De dingen gebeuren ook zonder woorden,

zeg ik. Muziek zonder akkoorden.

Mannen zonder vrouwen. Je lacht.

En zegt dat ik zonder jou niet zou bestaan.

Je zou langzaam vergaan, zeg je zacht.

En misschien heb je wel gelijk. Zou ik zonder

jou niet gebeuren. Ik zeg: de flitsen voor de donder

witten alle kleuren, we zijn arm. En jij zegt rijk.

Het geheim in hun ogen

We zitten in een snelle trein en de herrie overstemt

mijn denken en ons spreken. Er komt verdomd

weinig uit mijn mond, zeg ik half verstomd

en ik denk terug aan 't meisje dat net met de trein is meegerend.

Ze had in haar retrojurk bescheiden borsten die licht

[schommelden

en ze plaatste haar hand op de ruit aan de andere kant

van waar hij zijn donker behaarde hand

tegen het raam drukte. Nu zie ik hem indommelen

en weet ik dat hij droomt van haar. Kijk, wijs ik, hij slaapt.

En jij legt mijn hoofd op je schoot en zegt slaap ook maar, je gaapt.

Maar ik droom van gedwongen worden afscheid

te nemen en ik schrik wakker. Vermijd

jouw blik en vraag je: mag het raam dicht.

Tegen de herrie. En de gordijnen. Tegen het licht.

Ik verlies het overzicht.

Illuminate my heart, my darling!

Heb je gehoord hoe in de verte het kraken
van ijs zou hebben geklonken als het winter
was geweest? Je zweet. We luisteren naar kinderstemmen,
geschater en het wegebbende geluid
van platte, ketsende steentjes op het water.
Gevolgd door een plons. Zo gaat het ook bij ons.

Onze mond wordt rond. Ons taalgebruik almaar platter.
We werpen ons met een vloeiende beweging
in een woordenstrijd.
Het gaat van kwaad tot zachter. Tot we weer bedaard,
met een zoen zinken naar de bodem van ons bed.
En daar beginnen aan een nieuwe steen.

Residu

Er is nog maar een restje
van onze liefde over. Het
residu van wat we waren.

Het zit in een glazen pot.
Compleet met etiket waar
'elkaar' op staat.

We weten het en leggen
ons er uit het veld geslagen
bij neer. Op de vloer die we

met onze laatste kracht
hebben verwarmd. We
krullen onze lichamen

- ons hoofd bij het
geslachtsdeel van
de ander - om de pot

en we likken er en zuigen
er naar hartelust op los.
Tot ie springt, de pot,

en het laatste restje samen
traag tussen de koud
geworden tegels wegvloeit.

Ingedommeld

vrij naar Leonard Nolens

Ik rijd naar een ander thuis in de bedwelmende stilte
van een late metro. Langzaam wordt het mijn tijd.

Verlichte tunnels komen samen, gaan uiteen
met steeds dezelfde, piepende remmen.

Ik zit op mijn stof, lees de haltes, steeds
dezelfde, door het raam dat niemand weerkaatst.

Ik zoen de koude naam op het scherm
van mijn mobiel. Delete de enige sms.

Het tl licht heeft weer niks verklaard.
De nacht bezit geen bed om in te slapen.

Het is vroeg in de gapende stad.
Het is laat in mijn geeuwende leven.

Tekening

Als je je te vinden legt

achter een torenhoge

glimlach

als je gaat liggen in

de vorm van een

horizon

als ik naar je toe wil je wil

beklimmen van je af wil

vallen

met al mijn perspectief

gericht op je

verdwijnpunt

neem me dan maar

één keer in de

maling

en kom daarna

gewoon weer

terug.

Zou je van me houden

Als ik nu eens heel zachtjes

alsof ik fluister je zou aaien

met twee handen door je haren

en een tong over je rug

als ik je eens heel teder

alsof ik je streelde zou vertellen

wat ik allemaal nog kan

en alles wat je horen wilt

zou je van me houden dan

en zou ik alles mogen doen

om je warm te laten zijn

en te laten vliegen door

de ruimte met je armen

uitgestrekt

met je haren om je heen

als lange zachte diertjes

en je mond die in slowmotion

allerlei pleziertjes zucht

Boek

Ik heb je in een boek gevonden

en je daar gelaten het boek

overal mee naartoe genomen

en je alle plaatsen laten zien

je daarna op een plank gelegd

en nooit meer afgestofd

je wel duizend keren iets gezegd

maar je laten liggen

als een dode in de kist

over je gepraat alsof je

mijn grootste was

en je uiteindelijk

laten liggen toen ik

ben verhuisd.

Hel

Nee hoor, dat heb ik niet, zei je. En je had het niet.

Je had het nooit. Behalve daarin altijd gelijk.

Dat ergerde me nog het ergste aan je.

Het was altijd gissen naar betekenissen.

Ook al wist ik dat die er nagenoeg niet waren.

En als er dan eens eentje was, was het iets

veel te symbolisch. Of cryptisch als de zwaan

en haar doekje. Keer dat om, zei je, en je weet

wat ik bedoel. Maar ik wist het niet. En dat ergerde

me mateloos. Je was geen goede liefde.

Meer eentje die toevallig was voorbij gekomen.

Eentje waar ik als het ware even doorheen moest.

Om vanalles in te zien. En vanalles te raden.

Je was een hel. En ik aanvaardde je.

Gezien

Dat je even een kijkje ging nemen.

Om de hoek of zo. En dat je wegbleef.

Jaren later kwam je terug en had je nog steeds

blonde haren. Maar een veel ouder gezicht.

Je zei: ik heb veel mannen gezien. En ik weet

dat ik dat erg vond. Maar dat ik het je gunde.

Die ervaring. Van kennen en gekend worden.

En natuurlijk het verdriet. Van niet meer willen kennen.

Je zei: nu wil ik hele dagen niemand zien.

En ik vroeg of je wilde dat ik wegging.

Dat hoefde niet.

Je had nog wel even voor die behoefte

zou toeslaan. Je had nog wel even voor

ook ik te veel werd.

En je ging zitten en bleef zitten tot ik alles

voor je haalde wat je nodig had en je

vertelde je verhalen over elke man.

Ik luisterde en deed wat je me vroeg.

Moment

Ik weet niet waarom de poes in de boom blijft.

Jij, met je benen opgetrokken, op de bank. Ik in bed.

We hebben geen van drieën een motief.

Er is geen hond in de tuin. Niks op teevee.

En ik ben allang niet meer moe.

Misschien zijn we bang voor de vastberadendheid

van de aarde. Ons te solide. Ons te massief.

Misschien zijn we bang om iets te verstoren.

Bijvoorbeeld het moment. Elkaars rust. De vrede.

De poes miauwt niet. Jij geeuwt geruisloos. Ik draai me om.

We schuilen in elkaars aanblik voor de anderen en onszelf.

We vluchten in de stilte. Genieten van de stilstand.

En we houden elkaar ondertussen strak in de gaten.

De poes vanaf haar tak. Jij vanaf je kussens.

Ik vanonder de lakens. En ik weet niet waarom,

maar ik zou dit moment willen vangen. En het jarenlang bewaren.

Station Haarlem

Ze leest Greene en doet dat met een paar

leren laarzen. Haar haren bindt ze lezend samen.

Het boek op haar schoot. Benen naast elkaar.

Ze kijkt op en ziet wat donderwolken overdrijven. Ze denkt:

er zal van mij niks over blijven. En ze waant zich

in haar diepste droom al een piepklein beetje dood.

Ze wil erover schrijven. Pakt haar tas en ziet uit haar

trance gehaald de jongen naast zich. Hij zit het al te doen.

Zijn potlood krast. Ze verzint dat hij schrijft:

En ze loopt wel duizend jaren op een wenteltrap

die als ze bijna boven is onder haar leren laarzen

verdwijnt. Dan valt ze duizend jaren terug.

En ze schrijft het op en als ze hem dankbaar

wil aankijken is hij opgestaan.

En ziet ze slechts zijn rug.

Slachtoffer

Hoe kon hij anders dan zacht jammerend bedenken:

een man is helemaal niet de kwade.

Hij weet wat het is liefde te schenken.

(Al staan de beste minnaars op de kade.)

En hoe ook wist hij als geen ander ineens:

een vrouw is het die slachtoffers maakt.

Al weet ze het vaak fijntjes te verdraaien.

Of ze krijgt hem klein. En hij zegt iets gemeens.

Hij heeft haar gevraagd nog één keer bij hem

terug te komen. Al was het maar een nacht.

Al was het maar voor een paar uur mogen aaien.

Ze heeft hem harder dan ooit afgewezen.

Dat is het met een vrouw: zij heeft de macht.

Dat is voor hem nu wel bewezen.

Ruzie

Zomer. Bomen houden wanhopig stand

tegen brandjes door de droogte.

Jij steekt nog een sigaret op.

De natuur heeft je nog nooit geïnteresseerd.

Je ligt op een kleed voor de tent.

Ik streel je met te koude handen.

Je zegt dat ik maar door moest gaan

dat je er langzaampjes aan went.

We zijn op vakantie en hebben pas

vijf keer ruzie gemaakt in zes dagen.

Dat is een gemiddelde van minder

dan één keer per dag.

"Zie je nou, dommie?

We kunnen het wel", zeg je met een lach.

Ik begrijp alles

vrij naar Anne Broeksma

Meisje uit het jaar 1987 dicht. Over billen

op de warme stenen van een straat waar

niemand komt. Een gedicht uit mijn straatje.

Een jonge vrouw uit een reeks dromen.

Meisje ziet er uit alsof ze uit een deken

bladeren is opgestaan. Groenig.

Met lichtblauwe ogen. Haar dat neigt

te dansen. En een neusje als die van

de zalm: eentje om lief te hebben

en met een vinger langs te strijken.

Eentje om met de volste aandacht

naar te blijven kijken. En dat mogen.

En haar pogen te bereiken. Voor mocht ze

dat deken bladeren nog eens willen delen.

En dat dan onbeperkt begrijpen.

Verlaten

We hebben van alles. Elkaar ooit gekregen,
verloren, weer opgezocht, vaarwel gezegd. Zegen
is iets als elkaar mogen houden
en dat van elkaar blijven doen. Zouden

we dat hebben gedaan? Als we niet bij gebrek
aan toch niets beters bij elkaar waren gebleven.
Okee, op het punt gestaan, een keer of zes zeven,
maar ons altijd weer omgedraaid bij het hek.

Vind je het niet gek, dat iedereen toch van elkaar
blijft wegrennen tot ze in de armen van een ander maar
voor even blijven om vervolgens enzovoorts?
't Is bij ons ook zo gegaan: verlatingskoorts.

Nu zit jij ergens op de bank van je nieuwe vlam.
Ik op die van de mijne. Wetend dat wat kwam
later weer zal gaan. Wetend dat we er 't beste aan hadden gedaan
bij elkaar te blijven. Dat ik op moment van schrijven

op kon staan, jou kon roepen, je dit kon laten lezen.
En dat we beiden wisten: we hebben niets te vrezen.

Gehad

Vanalles gehad. Een voltooid wij.

Onvoltooid lijden. Vergooide tijden.

Alles nog voor je. Dingen nog altijd

kunnen doen. Niet gemaakte keuzes.

Ongemaakt geluk. Achterhaalde verwachtingen.

Idealen. Onaffe verhalen. Meer toekomst.

Minder toen. En nog te dromen dromen.

Dat heeft het verleden, zeg ik tegen haar.

Ze doet haar horloge af en draait het minutenlang

uren terug. Ze glimlacht. En zucht.

*

Zoals achter je neus zich een wereld soms heel even

verschuilt van herinneringen opgerakeld door geuren.

Zoals achter je ogen die van kleuren,

zo schuilt achter jou zo'n beetje heel mijn leven.

Er is geen weg terug. Niet dat ik die had willen begaan

Jij, die op elke splitsing bent gaan staan,

zal overal zijn en overal zien.

Denken dat ik jou niet waard was misschien.

Ik heb geen andere keuze dan te doen

alsof het niet zo was. Voor goed fatsoen:

ik negeer de opkomende memorie

en gedraag me als de oude vrouw die

zich bij de slager herkende

op een foto uit de oorlog. Zich al de ellende

herinnerde en niets durfde zeggen.

Alleen zo kan ik jouw impact op mij weerleggen.

Vlaggen

We bedanken vlaggen dat ze wit zijn. En gehesen kunnen worden.

Bedenken dat de laatst lachende het ongelukkigst is. En keren

onze zielen naar de ander. We bedanken God dat ie hoogstwaarschijnlijk

niet bestaat. En houden onze broeken aan.

Er komt zwart om het wit. Het wit dat overblijft is een doodshoofd.

Nu strijken we ze graag. Leggen ze met de achterkant naar boven

op bureaus en maken er tafels van. Daar eten we aan. Ons eerste

avondmaal. Het eten komt uit de lades tevoorschijn.

We gebruiken onze handen. Jouw mond staat vol tanden. Je eet.

Ik eet mee. Rustig. Eindelijk rustig. Overal voel ik ons kauwen.

Het is een voorbeeldeloze ijver waarmee wij het doen.

De taak moet vervuld. Het moet op. Dan worden de tafels weer schepen.

De tafellakens worden terug vlaggen. De doodskop verdwijnt.

En we hijsen opnieuw. En bedanken dat ze wit zijn.

Nieuwe regen

Na dagen van zon zaten we op de bank

en zeiden we tegelijk: "Het regent buiten."

En schoten in de lach.

Het was als iedere andere dag.

We zaten naast elkaar. Onze handen zo ineen

als we het allebei het prettigst vonden.

En ik zenuwde met een been.

De bank piepte op het ritme van mijn gewip.

"Zit niet zo te wiebelen", zei zij

en legde haar hand op mijn knie.

We wisten allebei dat ik de regen wilde zijn.

Langzaam uit de hemel op de aarde neerkomen.

Dan maakte ik de planten nat. Bleef even liggen op een blad.

Dan maakte ik die warme geur.

De geur van regen na een droge periode.

Toen het weer begon hadden we pas door

dat de regen even opgehouden was.

"Ik zou de regen willen zijn", zei ik.

"Weet ik", zei zij. "Jij de regen. Ik het gras."

Blind

Ze telt per minuut het aantal geluiden.

Een auto die optrekt. Eén. Een plank die

omvalt. Twee. Een fietsbel. Drie. Een krijsend

kind. Vier. Gegiechel. Et cetera.

Ze krijgt van zichzelff één minuut pauze

na elke minuut waarin ze een geluid niet

heeft kunnen thuisbrengen. De hotelkamers

waarin ze logeert moeten altijd een raam

hebben naar de stad. Wat er daarbinnen

gebeurt telt niet. Dat telt ze niet.

Vroeger wilde ze de geluiden sparen.

Maar ze neemt genoegen met ze tellen.

En ze op papier bewaren. De vijf meest

bijzondere van de vorige avond.

Nu ligt ze in Avignon. Ze kent de stad niet

en houdt vele minuten pauze. Ze heeft

pas twee geluiden voor in haar schrift.

Ze heeft gehoord hoe sterren soms vallen.

En bedenkt een geluid dat daarbij hoort.

Totdat ze het hoort. Ze wenst: was ik maar

met iemand samen.

Langzaam drupt de regen haar in slaap.

Rij

Het moet zoiets zijn als in de rij staan bij de Albert Heijn.

Je kunt weinig anders doen dan wachten tot dat wat er

voor je afspeelt dichterbij gekomen is.

Totdat je zelf aan de beurt bent.

Zo keek ik naar jou. Meisje rekent af met andere mensen.

Tot ik aan de beurt ben en het gaat van "Goedemiddag!"

"Goedemiddag." En dan een boel gepiep. En ik die maar

klets en klets. Zonder enige reactie. Daarna of ik een tasje wil.

Iets met zegels. Of de Efteling. Of voetbal.

"En een fijne dag nog." Dank u.

Net als in het echte leven. Jij rekende af met al die anderen.

Tot ik aan de beurt was. En het ging van "Hallo!"

"Hallo." En toen een boel gepiep. Van mijn kant.

Daarna of ik een linnen tasje wilde. Waarin ik alle

zorgen die ik kreeg bij wat ik had gekocht kon proppen.

En waarmee ik zonder jou gewoon weer naar huis mocht.

Een emmertje voor de vis

Het is een aandoenlijk soort na-apen:

een standaard, twee hengels, koffertje aas,

wat shag en een emmertje voor de vis.

Zij telt de vissers. En wijst: "Kijk, die doet

de rest niet na. Die houdt gewoon zijn hengel

zelf vast." En we zien samen dat hij beet heeft.

Ze vindt ze mooi. De mannen die zon zitten te

vangen in hun bijna-niks-doen. De mannen die

dikker worden naarmate wij meer pier achter ons laten.

"Hier zijn ze allemaal vadsig", zegt ze net iets te hard.

De mannen kijken om. Ze steekt haar tong uit:

"Sorry!" roept ze. En ze vissen door.

"Je zou er ook moe van worden als je zo was",

zegt ze tegen mij. Ik haal mijn schouders op.

"Zij hebben tenminste iets."

"Wij toch ook! Zit niet zo te vissen naar iets liefs",

zegt ze. En ik loop zwijgend naar het einde

van de pier. Dan zegt ze: "Waren we maar samen hier."

Alleen-zijn

Hier is het een fijn alleen-zijn. Eentje waarbij je de

verwarming aandraait voor het getik tegen de stilte.

Eentje waarbij je hem belt. En daarna haar. En nog

een hem. Een hem. Een haar. En dat het niet écht helpt.

Maar dat dat niet deert. De schuif van het volume zo'n

zet geven dat je jezelf bijna niet meer kunt horen denken.

En wel veel blijven piekeren tegen een leeg hoofd.

Of een leeghoofd willen zijn tegen het piekeren.

Hier is verveling mijn beste vriendin. Ik kan op haar rekenen

en bouwen. Ze komt elke dag zo rond het middaguur.

En blijft tot en met de koffie na het avondmaal.

Hier was jij eens voor het eerst en laatst. En ben ik

samen met de zon die ondergaat. De stemmen op

mijn platen. Hier ben ik het mooist alleen.

Moe

Ik heb me neergelegd bij je dromen. Ze zijn er en ze blijven.

Ik zal je niet langer ontgoochelen en geloof hetzij geveinsd

gedreven met je mee.

Jij zegt je kunt alles. Ik zeg niet je kunt niks maar zou

je vroeger hebben gewezen op het niet-mogelijk-zijn

van vrijwel alles.

Jij weet te goed. Je bent te sterk. Je gloeit van overtuiging.

Ik armpjedruk met een betonnen paal. Wat jij bent heet allang niet

eigenwijs meer. Ik geef het op. Ik draag mezelf met spierpijn naar je toe.

Leg me neer in je armen.

Ik ben het overtuigen moe.

Weg

We zouden kunnen zeggen

dit is alles en ons erbij neerleggen

of gewoon een keer een dood-

lopende steeg in wandelen en

koppig blijven tot het eind.

Dan zeggen: zie je wel

en het zien en elkaar een arm

geven en teruglopen alsof er

niets met de steeg aan de hand was

en onze wegen aan het einde

laten scheiden.

Alle tegels tellen of alleen op de

stoeprand mogen lopen

ons omdraaien en liefje roepen

en dan verdwijnen uit het zicht.

Later bellen en vertellen hoe de

wereld zonder jou was

en hem koud noemen en zeggen

dat het leuk geweest is zo

en nooit meer willen ophangen.

Mama

Niets dan kracht ontglipt mij bij het dragen van jouw haar.

Een Albert Heijntas dient als doodskist voor jouw krullen.

Toen het uitviel zei je soms: "Geen haar op mijn hoofd

dat denkt aan blijven." Nu lig je daar broos en kaal.

Je wilde altijd al weg. Je wilde naar de dierentuin.

Naar een andere stad. Of gewoon een blokje om.

En als je was waar je was wilde je daar vandaan.

Jij kon nergens zijn. Alleen maar naar ergens anders onderweg.

Maar weg willen is wat anders dan weg moeten.

Ik bedek met mijn handen je hoofd. Ze worden een pruik.

Ik houd een spiegel bij. Je glimlacht nog een laatste maal.

Je zwakke blik is nog een vragende. Je wilt dat ik het zeg.

Dan buk ik me en fluister in jouw oor:

"Geen haar op jouw hoofd wil nu nog weg."

Slang

We reden uit de stad in een lange kleurrijke collonne.

Wij reden voorop. Voor ons lagen de velden als een

welkomstcomité op ons te wachten. Hun glooiing was

het ingetogen zwaaien van een groepje mensen die niet

weten wat hen te wachten staat. Hun kleurverschil tekende

afwachtende gezichten uit. Ik zei als we konden vliegen

zouden het prachtige portretten zijn.

Jij zei we lijken een geverfde slang. En je keek naar

achteren naar heel het lichaam. Totaan de staart.

Wat eten zulke grote slangen eigenlijk? Een heel korenveld?

Een vrachtwagen vol varkens? En drinken ze in één keer

het meer leeg?

Jij vroeg je dat soort dingen af.

Droom

Je zei dat een schrijver iets bijzonders doet. Namelijk met zijn

ogen dicht de betekenis van een betekenis beschrijven.

Dat ik dat vaag vond zei ik. En je tekende een grote ballon.

Kijk zei je dit zijn jouw hersenen. Hierin past eigenlijk de hele

wereld. Maar natuurlijk niet in één keer. Je bent nu drieëntwintig.

Ze zitten wel zo'n beetje vol. Dus bij elke keer dat er iets nieuws in moet

laat jij iets naar buiten.

En een schrijver zei ik. Een schrijver laat het niet los in het luchtledige.

Precies zei jij een schrijver schrijft het op.

En dat van die betekenis dan vroeg ik. Dat moet je ruim zien riep jij.

En je tekende met je ogen dicht mijn naam op de ballon.

Met een hart erom. En je zei dit betekent dat je in mijn hart zit.

Wat betekent dat ik van je hou.

Ik tekende met mijn ogen dicht een aansteker onder de ballon.

Met een duim die in de aanslag stond.

En ik zei dit betekent dat het zomaar afgelopen kan zijn.

Met mij en mijn hersenen en ik in jouw hart.

En dat betekent dat we nu alvast moeten beginnen met de tijd inhalen.

De tijd die we strakjes opeens verloren kunnen zijn.

Toen zei je zie je nou wel. Jij bent ook een schrijver.

(on)af

Er is veel onaf werk. De slachter ziet meer koeien komen

dan vlees gaan. Er zijn meer meisjes met een kinderwens

dan zwanger. Er zijn meisjes zwanger zonder kinderwens.

De aborteur zit met steriele handen in het haar. De kapper

ziet dat haar maar groeien. En de vogelaar ziet ze vliegen.

Er is veel gedaan werk. Veel muren blijven overeind.

De bouwvakkers kunnen fluiten naar het achterwerk van

bij voorbeeld die onzwangere meisjes. De crèche loopt

overvol. De kerk leeg. De tijd heelt alle godsdienst.

De politie weet alleen nog niet aan wie ze is verkocht.

Een klein gedicht

Een kleintje. Om te vergeten hoe het

ook alweer moest. Zoenen op allebei

één been. Een ijsje eten door elkaars

armen heen. Een grapje vertellen en er

om lachen als geen een. Geen ander.

Goed. Dat is dan nu gezegd. We kunnen

verder.

Jij knoopt je das om. Ik zeg zomer.

Jij trekt een jurk aan. Ik zeg regen.

Ik zet de verwarming hoger. Jij zegt fijn.

Soms is het goed al is het maar te doen

alsof we nu nog altijd samen zijn.

*

Er gebeurde weinig. Je lag daar maar te leren

wat niets doen was. De mannen ze wilden wel.

Jij wist alleen-zijn zo schoon te ensceneren.

Geen vlekje kwam er op je jurk. Wel op je aanzien.

Hier was blijven liggen een vorm van expressie.

Zo uitte je je graag. En je putte vanalles uit het raden

van je beminnaars. Je lag daar en lachte.

Met een simpel gebaar zei je kom maar.

Met een nog simpeler gebaar wees je ze af.

Hier was blijven liggen een vorm van ontvangen.

En alles wat je niet aannam gaven de mannen je graag.

skinnydip

ligt een meisje te wachten

op de liefde als de zee op

de zomer en de mensen

die dan in haar komen

(liefst 's nachts en naakt)

is een jongetje aan het rennen

over de hindernissen van haar

lichaam met tien benen om maar

net op tijd de trein te halen naar

de kust - daar waar ook zij komt

zijn twee mensen heel gelukkig

met elkaar en met de liefde als privéstrand

waar ze dagenlang op kunnen liggen

en genieten van elkaar de warmte van

haar zon en de lengte van zijn dagen

beeld

heb me verslagen met niet denken aan jou

ik dacht dat ik het kon maar kon het niet

en kon het dus tegelijkertijd weer veel te goed

ik werp wat beelden voor me uit

raap ze stuk voor stuk op en laat ze vallen

vanwaar ik met mijn armen het hoogste kom

ze vallen in duizenden duigen en elk nieuw stukje

beeld is er een van de liefde en elke beeltenis

is er een van jou en elk beeldbedrog wordt waarheid

Echt / Nep

In de echte wereld gaat het zo:

drie mooie meisjes steken hun neuzen

in hun tijdschriften. Ze zijn slechtziend.

De man met de stok heeft ooit zijn

vrouw geslagen. Zonder stok.

En de jongens die van vroeger houden

kopen toch gewoon een smartphone.

In mijn wereld gaat het zo:

"Dames en heren, de intergalactische trein

naar het einde van de Melkweg

komt binnen op spoor vijftienhonderd.

De eersteklas rijtuigen bevinden zich

aan het einde van de wereld

ter hoogte van de kiosk."

Meekleurende glazen

We stonden op de rand van ons bed.

Het werd een berg die we beklommen hadden.

We keken naar beneden en dachten

ons geluk te overzien. En zagen het.

Oost-Indisch blind waren we geworden.

Het was een bril op hebben

die zo donker meekleurde met

verdriet. Je zag het niet.

*

je stapelt je op

zoals een hoog

gebouw gebouwd

wordt laag

per laag ontsta je

met bovenop

het geraamte van

nog een laag

dan rol je je om

je eigen warmte

heen en zegt

doe mij er van mij

maar twee

taal

laat mij maar even met de taal alleen

we voelen ons prima op ons gemak

en ook als geen van ons tweeën

iets te zeggen heeft - het is oké

of we verwennen elkaar

er staat opeens 'een bank

met comfortabele kussens'

er zijn lieve mensen en er is muziek

en om iets terug te doen

kan ik niet anders dan haar

zo zorgvuldig mogelijk gebruiken

want voor ik haar bedanken kan

is ze weg en laat ze me alleen

met mijn geluk

*

je draagt je naam

op een kussen naar me toe

je steekt je handen naar me uit

pak maar

zo heet ik

ik neem ze tussen duim en wijsvinger

en houd haar bij mijn oor

ze fluistert zichzelf en ik fluister terug

dat ik van haar letters houd

je naam straalt

en ik noem haar

en ik noem haar de mooiste

naaktmodel

ik heb geen goede geheimen

om niet te vertellen; het leven is als

een naaktmodel voor me gaan neerliggen

het ademt kalm

ik overzie het en schets mijn eigen verbazing

ik geef de warme dagen hun kleur en gum

per millimeter de tijd uit die geweest is

ijs

het ijs is om

over uit te glijden

als over de woorden

van een vrouw

ze reikt je al de

middelen aan

om op je bek

te gaan

slaap

we liggen tussen onze poriën te slapen

we zijn een sterrenhemel

of een hagelbui

het is een komen en gaan

van dromen en wakker schokken

het is kijken naar hoe de ander slaapt

en die ander willen zijn

en dat die ander jou wordt

het is de ander nadoen

en daarin slagen

en slapen

we liggen verscholen achter onze wimpers

we zijn een bos

of een nestje

de slaap broedt liefdevol

het wakker worden uit

dichterlijke vrijheid

zij weet wel wie ik ben

en waar je en jij moet

of waar zij of ik

zij kent mij en beseft

dus wat er waar is

of wat niet

maar het kan ook

dat ze het zich allemaal

verkeerd voorstelt

dat mag van mij want

in wat we schrijven

in onze dichtkunst en

in ons denken

zijn we alletwee

even vrij

this girl had a really bad acid trip

zij vult de lucht die voor haar is

met woorden die zij steeds herhaalt

haar bewustzijn is een blokje om en

haar lichaam schudt de wereld van zich af

ze krijgt in één minuut wel twintig baby's

haar handen dirigeren haar lamento

ze is de moeder van haar eigen angsten

en tegelijkertijd hun kind

ze zweeft in een tent van beelden

schokt in slaap en dan weer wakker

ze vult de lucht die voor haar is

met veelzeggend geschreeuw

haar huid is een filmdoek

waarop ze gruweldaden ziet

*

we zijn op braakliggend terrein

hier en daar steekt metaal uit de aarde

jij schopt ertegen en hebt het over

een veldslag die hier plaatsvond

ik kijk naar je en zie rook uit je mond

ontsnappen je wijst naar de grond en

zegt alleen maar bloed en ik ben er

nog nooit zo bang voor geweest

dan draai je je naar mij en streelt

met de rug van je hand mijn wang

ik ril even en jij vraagt wat er is

dan zeg ik zachtjes maar kordaat

de hand waarmee je me aanraakt

is een leger dat zijn land verraadt

binnenhof

nu zit ik vast zeg ik

want ik mag niet als dit

en alleen maar

over alles schrijven

er is zoveel om over te schrijven

is wat je zei

schrijf eens over alles

en niet alleen maar over mij

maar dat gaat niet

of niet zo gemakkelijk

als in eerder gezegd

en nog lang niet gedaan

we zitten op het binnenhof

kleine kinderen grazen een ijsje

jij graast in mijn binnenhof met je woorden

al mijn gedachtes kapot

dan meen ik en grauw :

het spijt me m'n meisje

ik kan slechts wat ik kan

en dat is over jou

je bent geen schip meer

je bent geen schip meer

je ligt nog bovenop me

maar ik dein niet langer

en de wind is gaan liggen

je zeilen zijn gestreken

je kaptein rust uit

je legde aan tussen mijn benen

in de haven van mijn torso

je bent een mens nu

en je borsten liggen

als twee volle matrozen

te waken op mijn buik

je hoofd als dat van jou

te slapen op mijn borst

*

Je zegt grappige dingen. En lieve.

Je bent een aangenomen kennis.

Jij bent mijn allervriendste lief.

Je werkt tranentrekkend naar een tweestrijd.

Tussen verliefd zijn en verliezen.

Het is een ziekmakende wedstrijd.

En je dingt naar moeten kiezen.

De zee heeft bergen en dalen.

Ook al zie je ze niet. Je moet nu niet klagen.

Je zegt vervelende dingen. En stomme.

Ik heb met armpje drukken verloren van mijn wil.

Ik ben een aangename wet. Die alles zal veranderen.

ze

ze is gewoon zoals ze is

en toch net dat beetje anders

ze is een vissersbootje op een

veel te wilde zee: de wereld

ze is een schep die graaft

in te diep zand: de mensen

ze is een vogel in de ruimte

die niet weet: zijzelf

wie

wie haar oorbel vindt

krijgt een kroket naar keuze

wie haar vogels vangt

krijgt een stevige massage

wie haar haren knipt

krijgt dertig euro

wie haar vergeet te kussen

krijgt een klap in het gezicht

wie haar ziet

is gestoord

wie haar liefheeft

is een zot

wie haar verzonnen heeft

heeft dit geschreven

wees

wees het blonde plukje haar

dat door je stiekje steekt

wees de knuffelkakkerlak

van mij dromen

wees de joint die jij draait

uit verveling

wees het spelletje dat jij

een australiër leert

wees de hond waarmee

we samen over het strand gingen

wees een veganistische maaltijd

wees van mij mijn liefste

voice-over

elke schroef waarop wij los staan

elke song waarop wij scheef gaan

ze doen me niets nu ik weer in

jouw wereld vol met armen lag

nu ik weer tussen jouw benen mag

nu ik me uitstort in het gat van ons bestaan

weet ik :

we zijn zowel vergroot als vergaan

jij bent mijn resonantie en mijn geluiddover

van ons is niets meer heel en niets meer over

Thee

Het brood wil niet los. En jij zet thee.

Er is veel lekkere thee. En pianomuziek.

Zang van een Nancy. Mooie zang.

Van een mooie Nancy. En jij zet thee.

Ik snijd het brood los. Maar het scheurt.

Nu hebben we straks kapot brood.

Jij vindt dat niet erg zeg jij. En jij zet thee.

In Maastricht vonden we de theaterschool.

In Gent was een plas met modder op het plein.

Ik heb het over die steden. En jij zet thee.

Het brood is stuk. De steden zijn op.

Gelukkig is er thee. En jij die dat zet.

slecht

wie kan dat nu niet

een rare zin bedenken

als zo vliegen de walvissen

zo praten de stenen bij voorbeeld

of zo vindt mijn pincet

tja je blijkt meer in je mars

te moeten hebben dan kunnen

bedenken en scheppen je hoort

goed te zijn echt

en dat is niet slecht

Route

Je zegt dat je geen hoofd meer hebt.

Ik heb geen hoofd meer.

Je bent alles vergeten en zoek.

Je zoekt niet eens meer.

Ik zoek niet eens meer.

Je fietst nooit dezelfde route.

Altijd moet er net iets ietwat anders.

Ik fiets nooit dezelfde route.

Dat zeg je graag. En ik luister.

Ga eens terug naar waar je het nog wist.

Dat wil je niet. Dat zou dezelfde route zijn.

En die fiets je niet. Ook niet in je hoofd.

r.

je bent bloot bloot ben je

je ligt met je knieën

in mijn holtes en je billen

voelen koud

je bent nat nat ben je

je haren hangen slap

langs je gezicht en je

zoenen zijn doorweekt

je bent kwaad kwaad ben je

je ogen spuwen vuur het spuwt

als uit raketten en je woorden

doen me pijn

je bent dood zeg je

dood ben je

ik voel de kist al rond

mijn lichaam en je spijkers

en je hamer en je krachten

en je lijm

omgaan

over deuren die dichtslaan

of op kieren staan of let's say

over paarden die niet rijden

maar zichzelf wel weten te

bevrijden of let's say over

moeders die niet willen baren

ik weet het niet zo goed

hoe dat moet

daarmee omgaan

in hoofdletters wil ik sterven

je wast je haren met hennazeep

je zucht iets over vogels en fluiten

je neuriet een onbekend lied

en kijkt uren door het raam naar

wat er daar is en je zucht nog eens

en zegt: da's omdat heel diep inademen

zo prettig is en je kent vanalles uit je hoofd

het getal pi tot ver achter de komma

en andere reeksen getallen en dan kijk

je me aan en zegt: zeg eens iets

ik zeg: in hoofdletters wil ik sterven

*

ik heb wel geen zin om dat te doen

maar doe het maar want zij vroeg het me

ik heb wel geen trek om dat te eten

maar eet het maar want zij kookte het voor mij

ik heb wel geen zin om dat te vinden

maar vind het maar want zij zocht een discussie

ik heb wel zin maar geen tijd en als ik tijd had gehad

had zij vast geen zin meer

en ik heb wel geen zin om daar een punt van te maken

maar ik doe het maar want zij houdt zoveel van ruzie

en ik van haar

handen

in de stilte van een zondag

kwam ik op een idee

ik zeg: hee lief ik heb een

voorstel - zullen we doen

wie 't langste z'n handen

thuis kan houden?

haast

niets heeft haast: niet het meten

van het volume van een mond

niet het vullen van die mond met

welke chardonnay dan ook niet

het wegen van de lucht in de mond

of het bakken en verkopen niet de

woorden eruit halen of ervan houden

of hem houden

niets heeft haast waar alles uitmondt

fragmenten

ze legt haar vingers op de mijne

en zegt zachtjes dat ze heel veel

van hem houdt

woorden kunnen snijden

ze pakt een mes en steekt

het hardhandig in mijn hart

het laatste dat ik hoor is haar

gefluister in mijn oor

ze zegt dat het zo beter is

lief

doe het licht eens aan

ik zie je graag

*

dat je erbij ligt alsof je een zuurstoftekort hebt

en dat je me aankijkt, vragend, gelukkig

dat je ogen glinsteren en dat je lippen trillen

dat je op de grond ligt met je hoofd op mijn trui

dat ik je dan vasthoud

heel stevig

en huil

beestjes

mijn handen zijn beestjes

jouw haren hun aarde

mijn lippen 'n kind

jouw neusje 't ijs

mijn tong is een containerschip

jouw lichaam is de zee

a beautiful mind

hij onderscheidde eerst de mensen

niet meer van de letters en is toen

gezichten gaan vergeten en stemmen

zijn eigen naam zelfs en uiteindelijk

wist hij niet meer wie hij of wie dan ook was

a.

alsof je mij in je zak stak

zo stopte je me weg

niks in of om jou heen

resoneerde mij

uit jouw mond kwam

niet langer mijn naam

je was bekwaam in doen

alsof en dan vooral in

doen alsof het niet

met een mes sneed jij

mij weg uit alle delen

mijn contour deed je

vervagen tot ze opging

in wat erachter lag

in je gebalde vuisten

kneep je me fijn tot gruis

ik mocht wel in jouw huis

maar er was geen zuurstof

meer voor mij