Nieuwe regen

Na dagen van zon zaten we op de bank

en zeiden we tegelijk: "Het regent buiten."

En schoten in de lach.

Het was als iedere andere dag.

We zaten naast elkaar. Onze handen zo ineen

als we het allebei het prettigst vonden.

En ik zenuwde met een been.

De bank piepte op het ritme van mijn gewip.

"Zit niet zo te wiebelen", zei zij

en legde haar hand op mijn knie.

We wisten allebei dat ik de regen wilde zijn.

Langzaam uit de hemel op de aarde neerkomen.

Dan maakte ik de planten nat. Bleef even liggen op een blad.

Dan maakte ik die warme geur.

De geur van regen na een droge periode.

Toen het weer begon hadden we pas door

dat de regen even opgehouden was.

"Ik zou de regen willen zijn", zei ik.

"Weet ik", zei zij. "Jij de regen. Ik het gras."

Blind

Ze telt per minuut het aantal geluiden.

Een auto die optrekt. Eén. Een plank die

omvalt. Twee. Een fietsbel. Drie. Een krijsend

kind. Vier. Gegiechel. Et cetera.

Ze krijgt van zichzelff één minuut pauze

na elke minuut waarin ze een geluid niet

heeft kunnen thuisbrengen. De hotelkamers

waarin ze logeert moeten altijd een raam

hebben naar de stad. Wat er daarbinnen

gebeurt telt niet. Dat telt ze niet.

Vroeger wilde ze de geluiden sparen.

Maar ze neemt genoegen met ze tellen.

En ze op papier bewaren. De vijf meest

bijzondere van de vorige avond.

Nu ligt ze in Avignon. Ze kent de stad niet

en houdt vele minuten pauze. Ze heeft

pas twee geluiden voor in haar schrift.

Ze heeft gehoord hoe sterren soms vallen.

En bedenkt een geluid dat daarbij hoort.

Totdat ze het hoort. Ze wenst: was ik maar

met iemand samen.

Langzaam drupt de regen haar in slaap.

Rij

Het moet zoiets zijn als in de rij staan bij de Albert Heijn.

Je kunt weinig anders doen dan wachten tot dat wat er

voor je afspeelt dichterbij gekomen is.

Totdat je zelf aan de beurt bent.

Zo keek ik naar jou. Meisje rekent af met andere mensen.

Tot ik aan de beurt ben en het gaat van "Goedemiddag!"

"Goedemiddag." En dan een boel gepiep. En ik die maar

klets en klets. Zonder enige reactie. Daarna of ik een tasje wil.

Iets met zegels. Of de Efteling. Of voetbal.

"En een fijne dag nog." Dank u.

Net als in het echte leven. Jij rekende af met al die anderen.

Tot ik aan de beurt was. En het ging van "Hallo!"

"Hallo." En toen een boel gepiep. Van mijn kant.

Daarna of ik een linnen tasje wilde. Waarin ik alle

zorgen die ik kreeg bij wat ik had gekocht kon proppen.

En waarmee ik zonder jou gewoon weer naar huis mocht.

Een emmertje voor de vis

Het is een aandoenlijk soort na-apen:

een standaard, twee hengels, koffertje aas,

wat shag en een emmertje voor de vis.

Zij telt de vissers. En wijst: "Kijk, die doet

de rest niet na. Die houdt gewoon zijn hengel

zelf vast." En we zien samen dat hij beet heeft.

Ze vindt ze mooi. De mannen die zon zitten te

vangen in hun bijna-niks-doen. De mannen die

dikker worden naarmate wij meer pier achter ons laten.

"Hier zijn ze allemaal vadsig", zegt ze net iets te hard.

De mannen kijken om. Ze steekt haar tong uit:

"Sorry!" roept ze. En ze vissen door.

"Je zou er ook moe van worden als je zo was",

zegt ze tegen mij. Ik haal mijn schouders op.

"Zij hebben tenminste iets."

"Wij toch ook! Zit niet zo te vissen naar iets liefs",

zegt ze. En ik loop zwijgend naar het einde

van de pier. Dan zegt ze: "Waren we maar samen hier."

Alleen-zijn

Hier is het een fijn alleen-zijn. Eentje waarbij je de

verwarming aandraait voor het getik tegen de stilte.

Eentje waarbij je hem belt. En daarna haar. En nog

een hem. Een hem. Een haar. En dat het niet écht helpt.

Maar dat dat niet deert. De schuif van het volume zo'n

zet geven dat je jezelf bijna niet meer kunt horen denken.

En wel veel blijven piekeren tegen een leeg hoofd.

Of een leeghoofd willen zijn tegen het piekeren.

Hier is verveling mijn beste vriendin. Ik kan op haar rekenen

en bouwen. Ze komt elke dag zo rond het middaguur.

En blijft tot en met de koffie na het avondmaal.

Hier was jij eens voor het eerst en laatst. En ben ik

samen met de zon die ondergaat. De stemmen op

mijn platen. Hier ben ik het mooist alleen.

Moe

Ik heb me neergelegd bij je dromen. Ze zijn er en ze blijven.

Ik zal je niet langer ontgoochelen en geloof hetzij geveinsd

gedreven met je mee.

Jij zegt je kunt alles. Ik zeg niet je kunt niks maar zou

je vroeger hebben gewezen op het niet-mogelijk-zijn

van vrijwel alles.

Jij weet te goed. Je bent te sterk. Je gloeit van overtuiging.

Ik armpjedruk met een betonnen paal. Wat jij bent heet allang niet

eigenwijs meer. Ik geef het op. Ik draag mezelf met spierpijn naar je toe.

Leg me neer in je armen.

Ik ben het overtuigen moe.

Weg

We zouden kunnen zeggen

dit is alles en ons erbij neerleggen

of gewoon een keer een dood-

lopende steeg in wandelen en

koppig blijven tot het eind.

Dan zeggen: zie je wel

en het zien en elkaar een arm

geven en teruglopen alsof er

niets met de steeg aan de hand was

en onze wegen aan het einde

laten scheiden.

Alle tegels tellen of alleen op de

stoeprand mogen lopen

ons omdraaien en liefje roepen

en dan verdwijnen uit het zicht.

Later bellen en vertellen hoe de

wereld zonder jou was

en hem koud noemen en zeggen

dat het leuk geweest is zo

en nooit meer willen ophangen.

Mama

Niets dan kracht ontglipt mij bij het dragen van jouw haar.

Een Albert Heijntas dient als doodskist voor jouw krullen.

Toen het uitviel zei je soms: "Geen haar op mijn hoofd

dat denkt aan blijven." Nu lig je daar broos en kaal.

Je wilde altijd al weg. Je wilde naar de dierentuin.

Naar een andere stad. Of gewoon een blokje om.

En als je was waar je was wilde je daar vandaan.

Jij kon nergens zijn. Alleen maar naar ergens anders onderweg.

Maar weg willen is wat anders dan weg moeten.

Ik bedek met mijn handen je hoofd. Ze worden een pruik.

Ik houd een spiegel bij. Je glimlacht nog een laatste maal.

Je zwakke blik is nog een vragende. Je wilt dat ik het zeg.

Dan buk ik me en fluister in jouw oor:

"Geen haar op jouw hoofd wil nu nog weg."

Slang

We reden uit de stad in een lange kleurrijke collonne.

Wij reden voorop. Voor ons lagen de velden als een

welkomstcomité op ons te wachten. Hun glooiing was

het ingetogen zwaaien van een groepje mensen die niet

weten wat hen te wachten staat. Hun kleurverschil tekende

afwachtende gezichten uit. Ik zei als we konden vliegen

zouden het prachtige portretten zijn.

Jij zei we lijken een geverfde slang. En je keek naar

achteren naar heel het lichaam. Totaan de staart.

Wat eten zulke grote slangen eigenlijk? Een heel korenveld?

Een vrachtwagen vol varkens? En drinken ze in één keer

het meer leeg?

Jij vroeg je dat soort dingen af.