Soms dacht ik dat je dood was. Je lag,
opgemaakt, haar gedaan, jurk aan, in bed.
We hoefden er alleen een kist omheen te timmeren.
Soms staarde je minutenlang zonder
te knipperen naar niets. Alles liet je staan,
je dacht: dat ruimt een ander op en als het
even kon, had jij dat ook met jou gedaan.
Soms dacht ik dat het ongeluk jouw lichaam
aangetrokken had, en dat het paste als een maatpak.
Het waste zijn kleren noch trok het ze uit in bed.
Iets keek vanuit jou mee. Er is niets dat jou nog redt.
Soms dacht ik dat. Maar nu jouw leven zijn laatste zet
heeft gedaan, kleeft er niets anders aan jouw lichaam
dan stollend bloed. Naast je ligt je mooiste jurk al klaar.
