Er staat een spiegel in de kamer,
niet om de werkelijkheid te meerderen,
niet om te liegen, te laten lachen, en niet
om voor te oefenen. Er staat een spiegel.
Het is al voor alles te laat, zegt zijn gezicht
zonder te spreken. Boekdelen liggen rond hem
op de grond naar stof te happen en zijn haren
zijn zo lang en aan het einde dood als elk leven.
Een kleed zo om hem heen geslagen,
alsof het zich vastklampt aan zijn lichaam,
bang hem te verliezen. Het vriest niet langer.
En als hij schopt tegen het dikste boek,
valt het twee keer open op de juiste pagina, hij bukt,
hij leest en ziet dat buiten alles weer opnieuw begint.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten