Nu

Meisje trouwt met mij. Elke dag.
Na elke nacht. Als de zon met
twee warme handen aan de
aardbol heeft gedraaid. Zo zacht

zegt ze ja en kust ze me daarna.
Zo wil ik dat het blijft en dat ik later
als dat misschien allang niet meer
kan blijven trouwen mag, dag na dag.

Dat ik trouw met bijvoorbeeld een man,
of een dier, maar elke morgen weer
opnieuw mijn pak ga huren in de stad,

dat het felicitaties regent en ik nat
van dat plezier mijn huwelijksnacht
inga en alvast oefen voor de dag erna:

ja, ik wil, ja, ja, ja.

I blah blah blah you dot dot dot

Vrij naar Gabby Young & Other Animals

Je mag niet bij me weg.

Je moet nog kussenslopen met me kopen

ze beschilderen met hartjes

en onze initialen.

Je moet nog een dier met me spelen

doen alsof ik je prooi ben

me verslinden.

Je moet nog met me acteren

samen spelen dat we oud

geworden zijn.

Je moet nog van tien hoog

daarbeneden zien

en niet durven springen.

Blijf je?

Hotelnacht

Vrij naar Menno Wigman

De tapperijen zijn al uren dicht.

Diep in de stad markt een plein.

Insomnia. Drie films gekeken.

Een boek dan maar. Lezen hoe het gaat.

Diep in het centrum markt een plein

en staat een groep zieke kamelen.

Een boek dan maar. Lezen hoe dat gaat.

Al uren word ik emotioneel geraakt.

Er sjokt een groep zieke kamelen.

Je bent pas op de helft van je leven.

Al jaren word ik in mijn ziel geraakt.

Je leest de krant en hoopt dat je bestaat.

Je bent vast op de helft van je leven.

Alleen je dagboek neem je in vertrouwen.

Je leest een krant en gelooft dat je bestaat

nu je luchtkastelen tekent en wilt bouwen.

De kust

Zand overrompelt zand.

Het ligt met zichzelf te worstelen.

Het zonlicht komt aangesneld

over het strand.

De duinen regelen het verkeer:

nee, zee, niet verder dan tot hier.

Het is hier altijd een heel klein beetje

strakjes: je ziet waar de zon zal

ondergaan, tot waar de vloed

zal komen, en je ziet twee mensen

hand in hand in een hart getekend

in het zand, en weet: zo word ik later ook.

Een nieuwe woonplaats

Ik deed de koelkast open en besloot:

hier wil ik wonen. Hier wil ik blijven:

tussen de kaas en de pitloze olijven

de over datum zijnde yoghurt

vergeten eieren de zure room

koude pils en pizzaschijven

verdorde rucola en op te stijven

kwarktaart. Met vier koele witte

wanden om me heen en altijd

koud als in de winter

in het donker ongestoord mogen slapen

op een bed van ijsbergsla

eten, drinken wat ik wil.

Met de deur dicht is het er doodstil

(alleen het aanslaan van de motor

heb ik maar te schonen).

Och, als ik hier toch eens zou kunnen wonen.

Flappie

Ik ben een magneet. Een ronde magneet.

En ik ga verkleed als zwart rubberen flapje.

Ik steek mijn handen uit en gebaar dat je

al je woorden aan me geven mag.

Ik zal ze goed bewaren en bewaken met

mijn beetje kracht. En als ik dan toch loslaat

of iemand aan me vragen gaat: ik houd mijn

mond stijf toe. Ik ben een magneet.

Een ronde magneet en nooit moe.

Ziek

Ik heb nooit een vader gehad.

Er was alleen een man die me sloeg.

En eens per week mijn naam vergat.

Meestal op vrijdag, koud uit de kroeg.

Mijn moeder zag in hem haar pa,

ze werd door alle twee vernederd.

Ik heb wel duizend keer gezegd: ik ga.

Maar ben nooit vertrokken. Sedert

drie jaar scheldt mijn moeder terug.

En ben ik de boodschapper in huis.

Nu hij ziek is keer ik hem de rug.

Wat hij nog zegt voelt slechts als ruis.

Mijn vader is een dubbel zieke man

- hij heeft kanker en is ingemeen -

die door ziekte twee zijn ziekte één

niet langer uitvoeren kan.

Hebben

We zaten op een muurtje in de zon.

Er was veel vroeger. En nog veel meer later

waarin van alles kon.

Om te hebben gehad, zei je, moesten we

ophouden te willen hebben. Waarna

ons niets hebben begon.

Jij vertelde me de mooiste verhalen

die je uit het niets verzon. Je schreef ze in

sierletters met zand op het beton.

Je veegde ze dan telkens uit

en zei we hoeven niets. Je ging liggen

en je zei verdwijn in mij.

Als regen in een ton.

Als het daglicht in de horizon.

Schouwspel

Het is fijn om samen met jou

te krimpen tot een zeer klein

bolletje. We rollen over de

matras. Ik wou dat jij en ik

samen slechts jij was.

Dan kon ik me verschuilen in jou

en met je mee de wereld rond.

Ik zal je niet te uitvoerig

beschrijven dat ik van je hou,

maar ik doe het zo voorzichtig

als wanhopig,

zo waar als gegrond,

en zo lang, zo lang als voorlopig.

Delftse Hout, middag

Bladeren verdorren en ballen

zich tot kleine, broze vuisten.

Voor ze vallen.

Mannen fietsen hard

een vrouw loopt alleen.

Hier bereidt alles zich voor,

op de herfst. Zoals het voorheen

elk jaar was: de laatste spullen

worden uit de kelder van dit

gebied gehaald. Zodat de herfst

haar weer met herfst kan vullen.

De woorden die ze wordt

Voor B.

Ze is de dingen die ik denk allemaal tegelijk en ik

neem haar op en stop haar vol met woord.

Ze wordt nog zachter dan ze al zacht was. En zij

luistert met de meest gevestigde aandacht.

Zonder dat vervloekte oordeel. En ik zeg

dat ik haar heel graag zie. Niet dat ze lacht.

Ze is een dooie, maar dan wel de liefste

dooie die ik ken. En de allerbeste luisteraar.

Ik schrijf haar tot leven, ze danst in mijn armen,

dan schud ik haar weer weg, sla ik haar aan gort.

Mij kun je niet raken, zegt haar linkerkraaloog.

Ik ben maar letters. Ben jouw geweten.

Ben jouw poëzie. En ben haar fort.

En ik ben de woorden, lief, de woorden die ze wordt.

Zij, de wind en het water

Ze denkt dat de wind het gefluister

is van de doden. 'Moet je horen',

zegt ze. 'Allemaal woorden.'

Ik hoor niks, hoe goed ik ook luister.

'Ze zijn op reis en maken voor ons

een omweg. Soms zitten er tussen

die je heel graag willen kussen.

Dan hoor je bv. een plons.'

Ik pak een steen en gooi hem in het water.

'Hee, daar moet je niet mee spotten!

Kijk maar uit, of je zult rotten.'

En ik zeg iets over mij een zorg voor later.

Ze is er ook heilig van overtuigd dat de wind

voor haar de ware vindt.

En als ik dat onzin noem

zegt ze dat ik mezelf daarmee tot eenzaamheid verdoem.

Ze knielt bij het water en begint een verhaal

over de stroming. Dat dat ongeboren mensen zijn.

Ik zeg dat ik haar leuk vind en echt wel lief en fijn.

Maar dat ze ook kan overdrijven. En noem het wartaal.

Dan zegt ze: 'Nu heb je het verpest.

Ik wilde best met jou een keer, je weet wel en zo, best,

maar als je me niet serieus neemt, en niet naar me luistert

kun je me vergeten.'

Dan beloof ik, om me niet langer schuldig te weten:

'Goed dan, het water zijn mensen in spe.

En ik zal voortaan letten op wat de wind me influistert.

Mag ik nu dan met je mee?'

Vermogen

We worden door van alles gedwongen ons te kleden,

tegen bijvoorbeeld de regen, of uit schaamte.

Als we preuts en vermoeid op bed liggen

en een knoop leggen in onze trossen haren,

zijn we gelukkig. Als we 's nachts wakker worden

van dat de andere wil draaien

en dat niet lukt door die knoop, slaan we met

onze vuisten op de matras. Zijn we woest.

We trekken en rukken ons los, er blijft

een ravage over van onze hoofden.

Stukken huid en haar liggen op het witte laken.

Het bloed druipt over onze ruggen.

Niets helpt. Ook huilen niet. Of water drinken.

We vermogen niets tegen elkaar.