Zelfsonnet

Tussen verwarde laptopsnoeren,

bespreekt een jongeman zijn wil:

ga ik vandaag nog naar de hoeren?

krabt hij bedachtzaam aan zijn bril.

De wereld is van appelschil,

de mensen in de stad zijn boeren,

en als ik me nu gewoon verveel,

en houd van opgewonden loeren

naar de vrouwen achter glas,

ze staan daar als op mij te wachten,

en dragen ondergoed dat in het rode schijnsel liegt.

Hij wou liever dat hij niet zo was,

het zou zijn onrust flink verzachten,

hij wil een meisje, en dat hij haar dan niet bedriegt.

Voor vader

We zullen samen zijn, net als toen jij voor het laatste

en ik voor het eerste jaar de vijftig kilometer moest.

Alles voor een kruisje. Maar niet het kruis. Je zult

sterven, ooit, later, als jij er nog te jong voor bent,

en ik daarom ook. Jij bent zo'n vader die overal

jong genoeg voor is. Marathons, een kleinkind,

rauwe vis. We zullen samen zijn, na allerlei ellende,

ellenlange discussies en een knuffel nadien.

En papa, als kind vond ik het eng als je niesde,

dat was niet alleen hard, ik dacht ook dat je hart

het onherroepelijk begaf. Maar je bent taaier

dan je te horen gaf. En ik mis je baard, die prikte

mij via mijn wangen wakker. En prikte me 's avonds

als ik daar zin in had in slaap.

*

Egbert is een echt groot mens,

een McDonald's nomade,

die zwerft tussen hamburgers

en happymeals. Likt zijn tengels af

al uren voor zijn voedertijd.

Hij is in strijd met de zwaartekracht.

Houdt een spiegel bij

om zijn geslacht te zien.

Maar het bad is, eens per week, halfvol.

Niña

'Dingen beginnen altijd eerder dan je denkt.' - Niña Weijers

Er staat een kopje in de vensterbank,

theevlekken op de bodem. Een meisje

ruimt het op, wast het af, zegt dit kopje

was al vies voor het ooit bestond

en jij al dood vanaf de dag dat je werd

bedacht. Alles is zijn eigen rivier die

uitmondt in een zee van niks. De mens

ligt op het strand, kuststrook die alles is,

op een eiland in die zee. Ik zeg: het

instorten van elk gebouw begint voor het is

gebouwd. En ook op dit moment begint er iets

kapot te gaan waarvan een meisje houdt.

Ochtendritueel

De vanzelfsprekendheid waarmee ze opstaat:

een ik-ben-wakkerglimlach op haar gezicht,

een ik-ga-ontbijtenkusje op mijn wang en de

nu-jij-nogklap waarmee ze de deur dichtslaat.

De geur van geitenkaas en honing als ik later

de keuken binnenkom. Haar nu-pas?-vragende

gezicht. Mijn hoofdpijn die ze tussen twee handen

neemt, waar ze zachtjes tegenaan blaast, en die ze

door de gootsteen spoelt. Zo, nu niet meer zeuren,

gaat haar hand door mijn haar. Ze pakt een stoel

zet hem voor me neer. En schenkt de thee in met

een gebaar dat ze van me houdt. Gewoontjes,

niet te zwaar. En als ik klaar ben zegt ze eindelijk:

vandaag is als elke zondag, nietwaar?

Niemand

Een mok whisky naast me. En jij die komt vragen

of ik niet eens moet gaan slapen. Me komt zeggen

dat ik zit te geeuwen. Ik die zeg dat je maar zeurt.

Jij die daar lauw op reageert. En er is nadien niks

om me bij neer te leggen. Dat lijkt me eenzaamheid:

wel iemand hebben om eigenlijk naar te moeten

luisteren. Maar geen enkel oog hebben voor het gevaar

van daar niet op ingaan: liefde gaat ebben.

Een beeld verstomt in mijn hoofd.

Ik kan er niet bij. Graai ernaar in een bak vol

beelden om mee te zeggen wat ik wil.

Ik doe allang niet meer zo lief als eens beloofd,

ben de vleesgeworden blindheid, een mol van een minnaar.

Ik doe alles verkeerd, en jij alles alleen maar goed.

Het geweer doodt de liefde

Het geweer doodt de liefde,

mannen erotiseren een pasgestorven

vrouw, de straat gaat door met varen.

Het hier en nu omhelzen een hond,

de wereld maait haar laan, een kind

vliegt op, een kaars dooft het boek.

Jij propt de terugreis in je koffer,

verbrandt de heenreis en schrijft

met een toverstok in de lucht:

hoesten jullie je maar dood, jullie

natuurwetten zijn de onze niet, taal is

maar een fauteuil voor wie gezondigd heeft.