Op een rood en cirkelvormig plein,
staat met zwarte stoeptegels geschreven:
de liefde is een suikerstaaf.
Groepen mensen staan er in de luwte
van hun eigen denken. Niemand
heeft ze iets te bieden.
Er spookt ook een legende rond,
die, nu om de aanwezigen geweven,
zich eens nog in de pen van iemand
die verhalen schreef bevond.
Er zijn jonge vrouwen. Meisjes die beloven,
dat ze al dan niet stout, en dat ze dingen wel
en dingen heel misschien.
En er zijn de stemlozen, in groten getale.
Het zijn de stommen, stommeren en stomsten.
Ik houd iedereen er moeilijk uit elkaar;
ik zoek wel de verschillen maar
vind alleen de overeenkomsten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten