Alles is hier wit.
Zelfs de haren van het meisje
op de foto in de wachtkamer.
En het lijstje en de stoelen.
Later zeg ik tegen de dokter:
er kraakt iets in mijn achterhoofd,
telkens als ik iets te snel beweeg.
Ik veeg de pijn die volgt zorgvuldig weg.
Hij vraagt waarmee. Ik zeg:
met een bezem natuurlijk, hallo!
Wat dacht ie dan? Hij lacht
en houdt een spiegel bij.
Vandaar dat bezemhaar, zegt hij.
Ik zie mezelf en hij heeft gelijk.
Op mijn hoofd ligt een warboel
van stofpluisjes en spinrag.
Als hij hem weghaalt zeg ik
dat ik niets bijzonders zag.
Hij schrijft me verdriet voor.
Ik moet er tweemaal daags
een druppeltje van nemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten