Ik denk dat poëzie iets is als een vervuilde ruit,
waardoor je al weken niets meer zag
en waarop een meisje klopt of ze binnen mag.
En dat ze dat al jaren mocht.
Poëzie is niet het zoeken zelf,
maar tijdens dat iets vinden waarnaar je langer zocht.
Het is reiken naar verre zinnen. Verzinnen.
En gezichten herkennen in het donkerste duister.
Poëzie is de luister van alles zijn vergeten
en in één klap alles weer lijken te weten.
Het is een gebaar bedenken voor gevaar
en je voortaan veilig voelen.
Poëzie is alles nog een laatste maal bevatten.
Het is het licht waardoor je ziet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten