Eens verdwaalden we, in een stad, we liepen
tussen onaffe huizen, uit het gewapend beton
staken ijzeren staven, alsof het een open botbreuk had.
Het was warm en niemand wees ons de weg.
De mensen spraken amper met elkaar.
We wurmden ons door de drukke steegjes,
en hoopten uit te komen op een grote straat.
Er heerste stilte. Op het sloffen van sandalen na
geen geluid. Een appel rolde uit zijn mand,
viel op de steile straat en denderde omlaag.
Tussen de witte jurken van de mannen en
hier en daar een zwarte boerka door.
We volgden hem. Soms bleef hij steken achter
een stoeprand of een kraam. Dan schopte iemand
er gelukkig tegenaan. Want dankzij de appel
vertel ik dit verhaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten