Als een miereneter vangt de tijd
onze levens. Je raakt er met de dag
meer van kwijt, maar wel heel kleine
beetjes, beestjes. Evens, momenten.
De tijd is tandeloos. Ze likt slechts met haar
plakkerige tong voorzichtig ons geheugen op.
Onze stamboom hebben we volledig moeten enten
om te kunnen voortbestaan.
Met de teleurstelling van bezinning
zijn we naar het raam gegaan.
Alles is weer goed, de rust is weergekeerd.
Maar waar is het concretum?
Waar is het woord dat aanduidt wat we voelden,
en past het wel of niet in het metrum?
Ook naar buiten starend schudden we van nee.
Er is niet te zien wat we bedoelden.
De tijd verslindt elke herinnering.
Bij nader inzien hebben we er vrede mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten