Poëzie is als de film De Engel van Doel:
zwart-wit en met ijzersterke beelden.
De dood ploetert er in rond als kinderen
door ondiep zeewater op het strand.
Een groep mensen kleiner dan de fanfare zelf
volgt de fanfare. Dat is poëzie:
waar het om gaat vergroten. De regie
in handen houden en daarin alles slopen.
Poëzie is hopen. Hopen dat alles blijven zal.
En tegelijkertijd de dingen weg zien gaan.
Wel zeker vijf keer een brief negeren.
Nergens meer van willen leren.
Poëzie is deuren dichtdoen die aanstaan,
niet meer door het gat waar eerst een deur zat willen gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten