Zondag. De piano klinkt. Ik sta met Elke in de kamer.
'Vandaag heeft de zon me doen blozen,' zegt ze.
En ze wijst naar boven. Naar het plafond,
dat ze blauw heeft geverfd, met in het midden,
rond de kapotte lamp, een gele stip.
'En ik doe het nog steeds.'
Plots denk ik aan de tijd, zeg: 'Eigenlijk is het altijd nu.'
'Ja,' zegt zij, 'er was een nu voor ik verbrandde,
en op het ogenblik ben ik al heel wat hedens rood.
Eerst hop je superlang van nu naar nu,
en op het einde ga je. Dood.'
Ze stapt in haar boot, die ze met stoepkrijt
heeft getekend op de grond.
En zegt: 'Het leven: je kunt het krijgen,
en gekregen verplicht tot teruggeven.
In de tussentijd is het ontelbaar keren nu.'
Ze vaart weg. Ik zwaai. En houd mijn mond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten