Aan haar zij ben ik de oceaan,
kabbel rustig, lig tot op de bodem
van mezelf, met mijn hoofd te rusten
op haar strand.
Zij is het land en houdt mij met haar
vingertjes bijeen geknepen en haar hand
in kommetjesvorm, zorgvuldig bij elkaar.
Ze neemt me op en kust me wat.
Zachte bootjes zijn haar lippen,
en zachtjes drijvend op mijn oppervlak
raken ze elkaar.
Ze voeren strijd om wie het eerste
in mijn haven vaart.
Want alleen die verleen ik onderdak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten