Nachtenlang heb ik gedroomd,
van een weerzien ergens in de bergen,
met eeuwige sneeuw en dat je zeggen zou:
die sneeuw ben jij en ik ben de winter,
jij bestaat alleen dankzij mij, want als ik
je niet ververs en zo – de rest is je bekend.
Dagenlang heb ik gedacht dat je zoiets
moois te zeggen had, zoals alleen jij dat kunt:
lief met een scherpe rand, die voorzichtig
de onzekerheid uit mijn lichaam snijdt,
als de rotte plekken uit een aardappel,
als het beurs uit mijn geweten.
Ik heb op je gewacht om uiteindelijk te moeten leren
dat jij wat lief zijn is volledig was vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten