Je had soms wel hele dagen buikpijn,
zat dan ineengedoken in een hoek gekropen
en riep me boos bevelen toe.
Dat zou die pijn moeten verzachten had de dokter je verteld.
En ik volgde je gehoorzaam op. Ik moest: mijn oren wassen,
en als ik niet hoefde naar het toilet, moest mezelf betasten,
en ik speelde maar wat mee. Toen moest ik naar je kijken
totdat mijn ogen traanden en dan een foto maken. Van mezelf.
Later, hij was afgedrukt, liet jij hem zien aan iedereen.
Kijk, hier moet ie huilen, zei je, lief hè? En daarna:
dat doet ie soms, wat dat betreft nog net een kind.
Ik stond dan naast je, als een blok beton
dat niemand meer kon verplaatsen.
Of je dat nu leuk vond, vroeg ik soms.
(Ik had mijn moed dan weken opgespaard.)
Je lachte en je zei: je moet niet zeuren, jij.
Tegenwoordig durf ik zelfs niets meer te vragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten