Ik heb al avonden geen zon zien ondergaan.
Wel jou gezien, gezoend, over je gezongen,
onze tongen draaiden honderd rondjes om elkaar.
Ik heb gespeeld met allerlei gedachtes,
en ze waar gemaakt bij jou in bed.
Met de gordijnen dicht was het elke keer toch net
of we de wereld konden buiten houden.
We verzonnen gekke dingen om te doen.
En we deden het.
We klommen in de touwen van ons haar,
sloegen, beten en haatten elkaar. En nu nog.
We krioelen door ons zweet, we bloeden.
Tot het moment, waarop zowel jij als ik vergeet
hoe dit spel heet.
En elkaar daar dan van behoeden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten