Je stond als een pilaar het zwaaien te verzaken.
Handen langs je lichaam, strak, en ogen die,
al kon ik dat niet zien, volliepen met tranen.
Dit zei je later, aan de telefoon, en ik geloofde.
Je zei ook dat je nog nooit iemand zo mooi
had weg zien gaan. Ik liep als in slowmotion,
en draaide me traag, maar in een ritme om,
ik riep dan ook nog: vaar maar wel, mijn lief!
Jij keek vanaf een vol perron. En liet de trein,
zoals dat gaat, verdwijnen uit je zicht. Daarna
ben jij naar huis gegaan. Gewoontjes.
Licht aan op je fiets, en licht van verdriet.
Zoals missen voelt die eerste paar minuten.
Voordat het losbarst voel je het nog even niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten