Ze is zoals het immergroene altijd groen is
aanhoudend gekwetst. Geen seizoen, geen seibelaar,
geen zoen kan daar iets aan veranderen, laat staan
iets aan doen. Alles en iedereen berokkent haar groot leed.
Volgens dit meisje is het de wereld om haar heen die zwetst,
en zij niets meer of minder dan rechtzinnig.
En als ze eens een dutje deed,
noemde ze dat de terechtlegging van zichzelf,
omdat iedereen haar haren en haar woorden
en haar gedachten zou verwarren.
Ze spreekt van verten, vreemde oorden,
zit vier vuisten diep in haar eigen filosofie.
En alleen zíj brengt zichzelf verheldering
en heeft zo'n drie keer per dag een epifanie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten