Dit was voor mij geluk. Al haatte zij dat woord.
Ze zei: ik hoef jouw voldaanheid niet,
en ben het zelf toch nooit.
We waren een twee-eiigenaardig stel.
Zij liep naar rechts waar ik rechtdoor
en ging rechtdoor waar ik linksaf.
Ze gaf me 's avonds straf door zich met de kliffen
van haar rug naar me toe te keren. Ik sprong er vaak
met één hand vanaf. Pleegde zelfmoord
om dan in elk geval nog iets te doen te hebben.
Mijn hand lag dan verloren in de zee die ons scheidde.
En als ze zich in slaap gevallen op haar rug draaide
en zich aan me stootte als een boot, snauwde ze:
haal weg dat ding. En: blijf in godsnaam van me af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten