Gevoelens zijn er om te koesteren, zeg ik.
En gevoelens van koestering? vraagt zij.
Die zijn er om in te blijven. Zoals een oma blijft,
telkens weer een korte periode meer.
Zoals een kind blijft. Nog heel even? vraagt het.
En dat het dat dan mag. Zoals ook jij blijft,
en tot nu toe nog altijd bent gebleven.
Zoals iets zal blijven dat je met houtskool opschrijft.
Tijdelijk, een ruwe schets van de dingen.
Hoe vroeger een verhaal bleef door het te bezingen.
Veranderlijk, nieuwe versie op nieuwe versie.
En ook muziek zal blijven, telkens weer verouderd.
Zoals je op kunt zijn na het schrijven van een gedicht,
helemaal leeg. Dat je zegt: m'n gevoel is op.
Dat je er dan nog net een laatste zin uitperst
en dat het voelt alsof je je gevoel hebt opgelicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten