Ik weet niet waarom de poes in de boom blijft.
Jij, met je benen opgetrokken, op de bank. Ik in bed.
We hebben geen van drieën een motief.
Er is geen hond in de tuin. Niks op teevee.
En ik ben allang niet meer moe.
Misschien zijn we bang voor de vastberadendheid
van de aarde. Ons te solide. Ons te massief.
Misschien zijn we bang om iets te verstoren.
Bijvoorbeeld het moment. Elkaars rust. De vrede.
De poes miauwt niet. Jij geeuwt geruisloos. Ik draai me om.
We schuilen in elkaars aanblik voor de anderen en onszelf.
We vluchten in de stilte. Genieten van de stilstand.
En we houden elkaar ondertussen strak in de gaten.
De poes vanaf haar tak. Jij vanaf je kussens.
Ik vanonder de lakens. En ik weet niet waarom,
maar ik zou dit moment willen vangen. En het jarenlang bewaren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten