Dat je even een kijkje ging nemen.
Om de hoek of zo. En dat je wegbleef.
Jaren later kwam je terug en had je nog steeds
blonde haren. Maar een veel ouder gezicht.
Je zei: ik heb veel mannen gezien. En ik weet
dat ik dat erg vond. Maar dat ik het je gunde.
Die ervaring. Van kennen en gekend worden.
En natuurlijk het verdriet. Van niet meer willen kennen.
Je zei: nu wil ik hele dagen niemand zien.
En ik vroeg of je wilde dat ik wegging.
Dat hoefde niet.
Je had nog wel even voor die behoefte
zou toeslaan. Je had nog wel even voor
ook ik te veel werd.
En je ging zitten en bleef zitten tot ik alles
voor je haalde wat je nodig had en je
vertelde je verhalen over elke man.
Ik luisterde en deed wat je me vroeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten