Hel

Nee hoor, dat heb ik niet, zei je. En je had het niet.

Je had het nooit. Behalve daarin altijd gelijk.

Dat ergerde me nog het ergste aan je.

Het was altijd gissen naar betekenissen.

Ook al wist ik dat die er nagenoeg niet waren.

En als er dan eens eentje was, was het iets

veel te symbolisch. Of cryptisch als de zwaan

en haar doekje. Keer dat om, zei je, en je weet

wat ik bedoel. Maar ik wist het niet. En dat ergerde

me mateloos. Je was geen goede liefde.

Meer eentje die toevallig was voorbij gekomen.

Eentje waar ik als het ware even doorheen moest.

Om vanalles in te zien. En vanalles te raden.

Je was een hel. En ik aanvaardde je.