vrij naar Leonard Nolens
Ik rijd naar een ander thuis in de bedwelmende stilte
van een late metro. Langzaam wordt het mijn tijd.
Verlichte tunnels komen samen, gaan uiteen
met steeds dezelfde, piepende remmen.
Ik zit op mijn stof, lees de haltes, steeds
dezelfde, door het raam dat niemand weerkaatst.
Ik zoen de koude naam op het scherm
van mijn mobiel. Delete de enige sms.
Het tl licht heeft weer niks verklaard.
De nacht bezit geen bed om in te slapen.
Het is vroeg in de gapende stad.
Het is laat in mijn geeuwende leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten