Meisje uit het jaar 1987 dicht. Over billen
op de warme stenen van een straat waar
niemand komt. Een gedicht uit mijn straatje.
Een jonge vrouw uit een reeks dromen.
Meisje ziet er uit alsof ze uit een deken
bladeren is opgestaan. Groenig.
Met lichtblauwe ogen. Haar dat neigt
te dansen. En een neusje als die van
de zalm: eentje om lief te hebben
en met een vinger langs te strijken.
Eentje om met de volste aandacht
naar te blijven kijken. En dat mogen.
En haar pogen te bereiken. Voor mocht ze
dat deken bladeren nog eens willen delen.
En dat dan onbeperkt begrijpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten