Na dagen van zon zaten we op de bank
en zeiden we tegelijk: "Het regent buiten."
En schoten in de lach.
Het was als iedere andere dag.
We zaten naast elkaar. Onze handen zo ineen
als we het allebei het prettigst vonden.
En ik zenuwde met een been.
De bank piepte op het ritme van mijn gewip.
"Zit niet zo te wiebelen", zei zij
en legde haar hand op mijn knie.
We wisten allebei dat ik de regen wilde zijn.
Langzaam uit de hemel op de aarde neerkomen.
Dan maakte ik de planten nat. Bleef even liggen op een blad.
Dan maakte ik die warme geur.
De geur van regen na een droge periode.
Toen het weer begon hadden we pas door
dat de regen even opgehouden was.
"Ik zou de regen willen zijn", zei ik.
"Weet ik", zei zij. "Jij de regen. Ik het gras."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten