Het is een aandoenlijk soort na-apen:
een standaard, twee hengels, koffertje aas,
wat shag en een emmertje voor de vis.
Zij telt de vissers. En wijst: "Kijk, die doet
de rest niet na. Die houdt gewoon zijn hengel
zelf vast." En we zien samen dat hij beet heeft.
Ze vindt ze mooi. De mannen die zon zitten te
vangen in hun bijna-niks-doen. De mannen die
dikker worden naarmate wij meer pier achter ons laten.
"Hier zijn ze allemaal vadsig", zegt ze net iets te hard.
De mannen kijken om. Ze steekt haar tong uit:
"Sorry!" roept ze. En ze vissen door.
"Je zou er ook moe van worden als je zo was",
zegt ze tegen mij. Ik haal mijn schouders op.
"Zij hebben tenminste iets."
"Wij toch ook! Zit niet zo te vissen naar iets liefs",
zegt ze. En ik loop zwijgend naar het einde
van de pier. Dan zegt ze: "Waren we maar samen hier."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten