Vlaggen

We bedanken vlaggen dat ze wit zijn. En gehesen kunnen worden.

Bedenken dat de laatst lachende het ongelukkigst is. En keren

onze zielen naar de ander. We bedanken God dat ie hoogstwaarschijnlijk

niet bestaat. En houden onze broeken aan.

Er komt zwart om het wit. Het wit dat overblijft is een doodshoofd.

Nu strijken we ze graag. Leggen ze met de achterkant naar boven

op bureaus en maken er tafels van. Daar eten we aan. Ons eerste

avondmaal. Het eten komt uit de lades tevoorschijn.

We gebruiken onze handen. Jouw mond staat vol tanden. Je eet.

Ik eet mee. Rustig. Eindelijk rustig. Overal voel ik ons kauwen.

Het is een voorbeeldeloze ijver waarmee wij het doen.

De taak moet vervuld. Het moet op. Dan worden de tafels weer schepen.

De tafellakens worden terug vlaggen. De doodskop verdwijnt.

En we hijsen opnieuw. En bedanken dat ze wit zijn.