Hier is het een fijn alleen-zijn. Eentje waarbij je de
verwarming aandraait voor het getik tegen de stilte.
Eentje waarbij je hem belt. En daarna haar. En nog
een hem. Een hem. Een haar. En dat het niet écht helpt.
Maar dat dat niet deert. De schuif van het volume zo'n
zet geven dat je jezelf bijna niet meer kunt horen denken.
En wel veel blijven piekeren tegen een leeg hoofd.
Of een leeghoofd willen zijn tegen het piekeren.
Hier is verveling mijn beste vriendin. Ik kan op haar rekenen
en bouwen. Ze komt elke dag zo rond het middaguur.
En blijft tot en met de koffie na het avondmaal.
Hier was jij eens voor het eerst en laatst. En ben ik
samen met de zon die ondergaat. De stemmen op
mijn platen. Hier ben ik het mooist alleen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten