*

‎De Klippen van Moher: we staan op de drempel

van een verstokt altijd: het nu dat inmiddels alweer eeuwen

aan het duren is en zal voortborduren op dit massieve zijn

van duizelingwekkende hoogtes.

Een torentje prijkt als een botte punt boven het kalksteen uit:

hier overzag de toerist van 1835 al mijlenver de oceaan die

in de tijd geen steek veranderd lijkt, alleen wie haar door de jaren heen

bekijkt, weet: de aanschouwer bezwijkt en gaat voorbij,

niet die eeuwenoude bak vol water.

Velen maken het hier met een val die eindigt met een dodelijke klap,

in één keer jaren later. De klippen zijn een mooi decor voor de tragiek

van machtig sterven.

Er zijn paden uitgesleten, die doen vergeten dat waar zij beginnen

borden staan met 'verboden toegang' in allerlei talen. De tijd heeft hier

niets meer te halen en verwaarloost dit door hem geamputeerde land.