Als we de regels niet zo nauw hadden
genomen, was de hele wereld een bos
en overal waar de bomen niet stonden
een open plek.
Zo stel ik me poëzie voor: ze is overal,
maar lang niet alles, ze is vooral
heel veel gebrek. Aan zichzelf.
Ze is de zere vinger juist. Versiering
in een huis waar iemand is gestorven.
Als je haar nodig hebt, je wilt bijvoorbeeld
schuilen, is ze weg. En als je denkt:
doe mij wat groen, wat frisse lucht –
ze zal zo vlug niet komen.
Ze is na uren adem moeten halen,
de verlossing van een zucht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten