We lopen door de winter met zijn drieën:
wij twee en de hond die het net als ik
altijd te korte wandelingen vindt. Ze rent
voor ons uit, besluit: hier gaan we rechts.
Ze wil nog niet naar huis. Jij stelt voor:
we draaien om nu. Want je weet: hoe verder
we lopen des te sneller zijn we uitgepraat.
Ik zeg dat juist samen kunnen zwijgen is
waar het om draait. De stilte van vier voeten
en evenzoveel rondrennende poten kunnen delen.
Af en toe mijn handschoen uitdoen en je strelen.
Of de schaatsers in de verte kunnen horen.
Als we op zijn verst zijn, komt een jongetje ons
tegen. Verlegen vraagt ie of ze bijt. Wie,
vraag jij. Hij wijst en draait zich om. Verslagen.
De hond is kwijt. En ik, ik heb verloren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten