*

Aan het einde van haar leven,

minder te gaan dan nog wat luttele jaren.

Vanavond weer snooker op de buis: niet meer

dan wat suffe beelden om maar even te bewaren.

Wie dat is, vraagt ze. Je kleinzoon, zegt een dochter.

En zij op de foto? Een overleden vrouw van één van hen.

Zo is het na de negentig: men valt niet alleen

weg om je heen, zelfs wie tot lang na jou nog niet bestond,

wordt ziek of aangereden.

Ze is vandaag weer alles zoek geweest.

Alles voor zichzelf verstopt, maar ook dat is ze vergeten.

Hoe lastig moet dat zijn: iedereen die na haar kwam

zal zich haar zo herinneren - en zelfs dat zelf niet meer weten.

Een feestje. Op de stoel van pa en ze praat niet langer,

ze staart, vindt het niet eens meer druk.

Haar hart pompt enkel ongeduld.

Ze wacht vergeefs op de volgende partij. Die tijd,

die kent ze nu wel, daarmee is ze uitgewoekerd.

Want zij weet net zo goed als wij:

Er is maar zelden snooker.