Kwart voor vijf in de middag: de kerkklok roept
de christenen bijeen. Er moet gebeden worden.
In zo'n schijnheiligheid wanen zij zich menselijk,
want wie geen daad verricht, vraagt God erom.
Er moet gepreekt worden. Misschien wel over nu,
en hoe de wereld beter wordt van hun gejammer.
De mensen moeten schuilen, voor elkaar, zichzelf,
hun mateloos verdriet en een beetje voor de regen.
Hoeveel wanhoop kun je bergen in een stad, hoeveel
oranje doden passen nog in deze sacrosancte grond?
En wie bepaalt dat? De klokken houden stil.
Het theaterstuk is aangevangen. Daarbinnen zitten zij:
de vaders voor hun vaders, de vrouwen voor hun mannen,
de weduwen uit eenzaamheid, de kinderen voor straf.
Deze zondag snikt meer dan alleen een voorbije week
van zich af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten