In de morgen slaapt ze, diep
en uit. Als ik haar wakker maak,
vraagt ze: laat je me nog heel even?
Uren later staat ze op.
Ze geeuwt dan nog een lange tijd
en krijgt haar ogen amper open.
Als een pasgeboren beestje,
niet moe geraakt van groeien
en de warmte van haar moeders buik,
maar moe geworden van een feestje,
en warm van mijn arm. Het luik
van de dag waar ze in mag, staat open,
ze hoeft er alleen doorheen te stappen.
Ze wil nog niet, ze zegt: ik doe iets
aan het uiterlijk van mijn hoofd, daarna
neem ik een koude douche, stevig ontbijt,
en als ik vind dat ik het aankan, ga ik leven.
Maar eerst nog even zitten hier, op bed,
het moe-zijn moe zijn, ervan beven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten