We worden door van alles gedwongen ons te kleden,
tegen bijvoorbeeld de regen, of uit schaamte.
Als we preuts en vermoeid op bed liggen
en een knoop leggen in onze trossen haren,
zijn we gelukkig. Als we 's nachts wakker worden
van dat de andere wil draaien
en dat niet lukt door die knoop, slaan we met
onze vuisten op de matras. Zijn we woest.
We trekken en rukken ons los, er blijft
een ravage over van onze hoofden.
Stukken huid en haar liggen op het witte laken.
Het bloed druipt over onze ruggen.
Niets helpt. Ook huilen niet. Of water drinken.
We vermogen niets tegen elkaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten