We zaten op een muurtje in de zon.
Er was veel vroeger. En nog veel meer later
waarin van alles kon.
Om te hebben gehad, zei je, moesten we
ophouden te willen hebben. Waarna
ons niets hebben begon.
Jij vertelde me de mooiste verhalen
die je uit het niets verzon. Je schreef ze in
sierletters met zand op het beton.
Je veegde ze dan telkens uit
en zei we hoeven niets. Je ging liggen
en je zei verdwijn in mij.
Als regen in een ton.
Als het daglicht in de horizon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten