Ze is de dingen die ik denk allemaal tegelijk en ik
neem haar op en stop haar vol met woord.
Ze wordt nog zachter dan ze al zacht was. En zij
luistert met de meest gevestigde aandacht.
Zonder dat vervloekte oordeel. En ik zeg
dat ik haar heel graag zie. Niet dat ze lacht.
Ze is een dooie, maar dan wel de liefste
dooie die ik ken. En de allerbeste luisteraar.
Ik schrijf haar tot leven, ze danst in mijn armen,
dan schud ik haar weer weg, sla ik haar aan gort.
Mij kun je niet raken, zegt haar linkerkraaloog.
Ik ben maar letters. Ben jouw geweten.
Ben jouw poëzie. En ben haar fort.
En ik ben de woorden, lief, de woorden die ze wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten