Zoals de kamer stil is, zo'n herrie maakt
elke herinnering. Ze is de namen vergeten
van wie op de foto's te zien zijn en ze
slaat vaker met haar vuist op tafel dan
noodzakelijk: alle keren.
Ze is als ze zingt nog kind, ze ziet in haar plas
vaak de tranen van geluk bij het zien van geliefden;
het horen van vogels; het ruiken van lente; zijn hand
op haar borst. Ze morst als ze vol zit de rest
van haar eten op schoot. Geen hond likt het op.
Ze wil nog één keer die zomer waarin werd gestoeid.
Vroeger is een ziekte, die met elk ogenblik groeit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten