's Nachts laat hij de dingen bij hem waken,
ik ben dood, droomt hij. En de stoel huilt
en de tafel zwijgt en het gordijn hangt zich
aan de wilgen en het kleed kleedt hem aan.
Sta toch op, zegt 's ochtends het bed en dat
het genoeg is geweest. En het servies staart
naar hem en het raam toont een nieuwe wereld.
Alle dagen loopt hij rond in parken, de trein
neemt hem mee en de koeien zwaaien hem na en
de eenzame boom danst op zijn klaagzang en de
sloot die ernaast ligt bedriegt hem nog eens.
Je bent dood, stroomt hij. Je bent een spook
dat door het oog van de naald mag en je stierf
en alles om je heen leefde door.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten