Zag je een foto van jezelf, zei je kijk
dat ben ik, zie je hoe gelukkig ik daar leek,
het is me daarna nooit meer gelukt.
Ga je gebukt onder dat beeld van
zie mij nou stralen en gaat het gepaard met
verdrietige gedachtes.
Je wachtte nachten op iets dat groeien moest,
en niemand mocht zich ermee moeien,
er hooguit naar gissen: je geest, het gras erover,
of een baard. Je had een lepel in je hand en at
te hete soep, alle dagen. En als ze ernaar vragen nu
zeg je dat het iets moet zijn met chemicaliën
en daar de werking van, iets in je hoofd en iets
met het verleden. Je zag een foto, dat is waar,
en hebt uit alle macht je eigen blik vermeden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten