Regen maakte meren. Over hun bodem
liep ons pad. Oversteekstenen, zo glad
als we die dag alles vergaten waar we
anders zo mee zaten. Wat ons wel dwarszat,
waren de kilometers die achter ons lagen –
de terugweg liet het niet toe nog te keren –
maar ook het klimmen en dalen dat nog
voor ons lag, zagen we niet langer zitten.
We rustten wat en rustten nog wat langer,
tot het stilzitten te koud werd en het lopen lonkte.
Onze benen verstijfden al bij de gedachte.
En toen ik zei dat dit niet was wat ik er tevoren
van verwachtte, werd je boos, je vond me zwak.
Je liet opzettelijk een tak los in mijn gezicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten