Gevallen, zegt ze. Niet gegooid? vraag ik.
Nee ik, zegt zij. Ik loop op haar af.
Onder mijn voeten kraakt het eten.
Ik heb... beginnen we tegelijk. Wat jij?
Weer allebei. Jij eerst, zegt zij. Ik heb
mijn tanden niet gepoetst. Ze lacht, zegt:
En ik een blok beton op mijn geweten.
Ik vraag waar ze inhoudelijk op doelt.
Ze zegt dat het op misverstanden stoelt,
maar dat ze niet maar voor één keer gevallen is
en zeker niet alleen voor mij. Ik blijf kalm,
zeg dat ze niet alleen de kroepoek heeft verknald.
Langzaam breekt dan toch mijn hart. Het valt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten